կարդում ես ու ոնց որ Հայրենական պատերազմի մասին ֆիլմ նայելուց լինես՝ հերոսության, կորուստների, պատգամների, անձնվիրության մասին...
էս պատերազմը ոչ մի կերպ չպիտի մոռացվի: էս պատերազմում դասեր են, պատգամներ ու օրինակներ մեզ համար: բա մենք ի վիճակի՞ ենք սենց՝ երևաններում նստած իրար համար կյանք տալ: ամոթ մեզ ու մեր ապրած կյանքին, լուրջ եմ ասում:
սուգ չէ՛, սուգ չպիտի լինի՝ առյուծների կռիվը սուգով չպիտի նշանավորվի, բայց խիստ զսպվածություն պիտի ունենանք: ամեն օրը ձիգ ու զգոն, ոնց որ կյանքի վերջին օրը:
էլ ի՞նչ ասեմ:
կարդացեք