Ժանտախտի օրոք քեֆ է ընթանում մի համատարած...

Քայլում եմ Երևանով՝ քաղաքը զարդարվում է ամանորյա տոներին ընդառաջ, միջոցառումների կազմակերպչական աշխատանքներ են տարվում, եռուզեռ է նկատվում, և այդ ամենը կարծես թե մեզ համար պետք ա լինի, բայց դա մերը չէ, դա իմը չէ, այս քաղաքը իմ հոգուն խորթ է, այս տոները իմը չեն, իմ հայրենակիցները դա տեսնելով չեն ժպտում, այլ հոգու ցավ ու կսկիծ են ապրում, իրեն թալանված ու խոշտանգված զգալով՝ մի մեծ հոգոց հանում ու գլխիկոր մտածում օրվա հացի մասին:
Իսկ Երևանը իր հոգում՝ ավեր ու թալանված, խոշտանգված ու անպաշտպան... Մի խոսքով՝ «Ժանտախտի օրոք քեֆ է ընթանում մի համատարած»...