Ինչ-որ մի տեղ` ինքնաթիռում
15:38 , 13 դեկտեմբեր, 2012
Երկնքում մարդն իրեն մի քիչ աստված է զգում: Ճախրում ես բամբակե ամպերի վրայով, և թվում է՝ հիմա «ամենակարող» ձեռքդ կերկարես ու մի ճերմակ քուլա կքաղես ամպից` սիրելիներիդ նվիրելու համար: Կամ... ուշադիր զննում ես դիմացիդ գեղապատկերը` թեթև ու մաքրագործելու չափ ջինջ, և ներսումդ մանկությունից դեռ մնացած մի փափագով Աստծուն փառաբանող հրեշտակներ ես փնտրում:
Երկնքում մարդն իրեն մի քիչ աստված է զգում: Քեզանից ներքև ամեն ինչ այնքան գեղեցիկ է, այնքան ներդաշնակ, հստակ ուրվագծված, պարզորեն հանճարեղ, որ ուզում ես Աստծո նման ասել` լավ է, բարի է: Ու ևս մեկ անգամ ինքդ քեզ ժպտալով փաստում ես. «Ինչպիսի՜ գեղագետ է Աստված»:
Երկնքում մարդն իրեն մի քիչ աստված է զգում: Որովհետև երկնքում կարծես ժամանակ չկա: Այստեղ վարկյանն ագամ չի անցնում, սառել է ասես: Անընդհատ նայում ես ժամացույցին ու միևնույն է, դեռ երկնքում ես, ուր քեզ մի քիչ աստված ես զգում: Այստեղ ազատությունն է ճախրում անեզրության կապույտ հորձանքում:
Երկնքում մարդն իրեն մի քիչ աստված է զգում: Այստեղից դու մտածում ես բոլորի մասին` ծանոթ-անծանոթ, օտար-յուրային, միայն թե շատ քչերն են այնտեղ` երկրի վրա, մտածում քո մասին: