Էլ ի՞նչ ճանապարհով քաղաքացիներին «կթել, կթել» մինչև վերջ...

Մի խայտառակ պատմության մասին երեկ իրազեկեց «Արմենիա» հեռուստաալիքի «Սուր անկյունը». այն մասին, թե բյուջեն միանգամից ու անընդհատ լցնելու ինչ յուրօրինակ ձև են գտել համապատասխան կառույցները, ավելի ճիշտ՝ ճանապարհային ոստիկանությունն ու ԴԱՀԿ-ն, որոնք մեծագույն «պատասխանատվությամբ» իրագործում են «աշխատենք միասին» կարգախոսը՝ 2003 թվի նախագահական ընտրություններից մնացած: Ի՞նչ է պարզվում. վարորդներին տուգանքներ են գալիս՝ «դաստով», որոնց մի մասը հաճախ անհիմն էլ է լինում, ու մինչ պատրաստվում են վերջիններս բողոքարկել կամ բողոքարկում են, այդ ընթացքում նրանց բանկային հաշվեհամարներին կալանք է դրվում, ու հաշվի համարի տերը ոչ կարող է գումար վերցնել, ոչ հանել: Մի զարմանք էլ այն էր, որ տուգանքները վճարելու համար մի առանձին գումար էլ գանձվում է, եթե մուծումը կատարվում է տերմինալի միջոցով, իսկ տերմինալն էլ վարձն ընդունելու ծառայության դիմաց գանձում է լրացուցիչ 300 դրամ՝ յուրաքանչյուր 7500 դրամ գումարի համար (տեսնես՝ սովորական կոմունալ վարձ մուծելիս է՞լ է լրացուցիչ գումար գանձվում): Ընդ որում, կալանք է դրվում նաև թոշակառուների թոշակային հաշվեհամարների վրա (եթե վարորդը թոշակառու է ու բանկից է թոշակ ստանում), ինչն էլ ավելի դատապարտելի է: Հաղորդման հեղինակը պարզ ասաց. «Եթե դուք պետք է վճարեք 20000 դրամ տուգանք, ուրեմն, դրանից բացի, տերմինալը գանձում է ևս 900 դրամ». Ինչ լավ է, չէ՞... Ու այս առթիվ մարդիկ ողջ օրն անց են կացնում հերթերի ու քաշքշուկների մեջ: Հետաքրքիր է, որ երբ պետությունը, ի դեմս սեփականատիրոջ, քաղաքացուն պարտք է, նման շտապողականություն չի ցուցաբերվում, ու մարդիկ տարիներով կարող են իրենց չստացած աշխատավարձերը պահանջել, բայց լիարժեք արդյունքի չհասնել: Վանաձորի քիմգործարանի պատմությունը ձեզ օրինակ. մարդիկ անգամ չգիտեն, թե ով է գործարանի սեփականատերը, կոնկրետ ումից պահանջեն իրենց աշխատավարձերը, պետական կառույցներում այդ մասին իմացողներն էլ  հանցավոր անտարբերություն են ցուցաբերում՝ իմանալ-չհայտնելով: Մինչդեռ հանցագործ սեփականատերերին հարկավոր էր պատժել օրենքի նույն խստությամբ, ինչ որ՝ կարգազանց վարորդներին: Ու հետաքրքիր այն է, որ իրենց ակտերի հետ համաձայն չեղող վարորդները, եթե անգամ դատարանով ապացուցում են, որ իրենց անհիմն են տուգանել, այդ դեպքում էլ գումարի ետգանձումը նրանց օգտին չի երաշխավորվում: Ահա այսպիսի իրավական պետության մեջ ենք ապրում: