Մենք պետք է վրեժի, մեր կորցրածը հետ բերելու մասին բարձրաձայնենք

Երբ կարդում եմ ազիկների լուրերը, որտեղ վայնասուն են կապում ու իրենց զոհն են ներկայացնում Հայկական բանակի, մի տեսակ հպարտություն եմ ապրում: Հոգիս մի տեսակ փառավորվում է, որ մենք դրանց էդքան արցունք ու ցավ ենք կարում պատճառել: Հիմա ուզում եմ ասեմ, որ հերիք ա մենք մեզ ներկայացնենք որպես զոհ, որպես հալածյալ ազգ թուրքերի կողմից, նրանք անթաքույց ուրախանում են՝ դա լսելով: Մենք պետք է վրեժի, մեր կորցրածը հետ բերելու մասին բարձրաձայնենք, իսկ մեզ պատճառած ցավն ինքներս մեր մեջ տանենք, որ դրանք մեր աչքերին արցունք չտեսնեն, այլ վրեժի ցասումի փայլը տեսնեն միայն: