.jpg)
Էս վերջերս ընկերներիցս մեկն ասաց, որ ես տարօրինակ մարդ արարած եմ, որ էնպիսի տպավորություն ա, թե հատուկ եմ ինձ բարդացնում, որ ոչ մեկ ինձ չհասկանա:Էդ պահին մի հատված հիշեցի, գոնե ինձ համար շատ կարևոր խոսակցությունից, որտեղ մի ուրիշ Բարդի հետ խոսում էինք շրջապատի մարդկանց ու հատկապես մեր բարդության մասին: Էդ խոսակցության օրը ես, իհարկե, չէի հասկանում, թե ինչքան կարևոր էին էդ կցկտուր բառերը, բայց հիմա հաճախ եմ փորփրում նամակներս ու կարոտում էդ օրը:
Ընդհանրապես նամակների արխիվ փորփորելը ինչ-որ տխուր բանի մասին ա խոսում, շատ տխուր բանի...
-Ես ընդհանրապես շատ բարդ եմ ու դա առանձնապես գլուխ գովալու բան չի: Դրա պատճառով գիշերները համարյա չես քնում..դե համենայն դեպս ես:
-Նույնը: Հետս ոչ մեկ յոլա չի գնում: Արդեն սովորել եմ մենակ ուրախանալուն ու նեռվայնանալուն: Տխուր ա:
Ընդհանրապես սովորություն չունեմ գոռալ, թե բարդ եմ, ու ոչ ոք ինձ չի հասկանում, որովհետև դա մի տեսակ ստորաքարշ ու անիմաստ քայլ ա էն մարդկանց կողմից, ովքեր ուզում են բարդ երևալ:
Ինձ թվաց, թե ես դարձա էն, ինչ կամ, ներկայացա իմ բնական գույներով...ես չգոռացի, այլ` խոստովանեցի, բացվեցի...ու ինքը հասկացավ:
Կարոտում եմ իմ Բարդին,
Նախանձում, որ ոչինչ չգիտի...
Երևի մի քիչ էլ խաբում եմ ինձ...
Ու մի քիչ էլ հույս տալիս, որ դիմանամ...