Ատելությունը ոչ թե բարության քույրն է, այլ՝ անլիարժեքության դուստրը

Մենք չենք ատում մարդուն, քանի դեռ նրան համարում ենք մեզանից ցածր, մենք ատում ենք միայն այն ժամանակ, երբ նրան համարում ենք մեզ հավասար կամ մեզանից բարձր: ՖՐԻԴՐԻԽ ՆԻՑՇԵ

Այստեղից հետևություն. ատելով` կանխավ մատնում ենք մեր տկարությունը և ենթագիտակցորեն հաճոյախոսում նրանց, ում ատում ենք: Ատելով լեռներ չեն մագլցում, այլ ստորոտում մնալով՝ երազում են լեռը բարձրանալու մասին: Ատելությունը նման է դանդաղ գործող թմրանյութի, որը քայքայում է մարդու «հոգևոր» օրգանիզմը՝ փոխարենը տալով սեփական նշանակալիության հիմնազուրկ զգացումը: Ատելությունը ոչ թե բարության քույրն է, այլ՝ անլիարժեքության դուստրը: