Հրաչյա Հարությունյանի՝ մեծ աղմուկ հանած գործը հրաշալի լակմուսի թուղթ հանդիսացավ՝ մեկ անգամ ևս հասկանալու, ըմբռնելու մեր հավաքական գիտակցության մեջ արմատացած այն հիվանդագին ախտերը, որոնցից, արդեն քանի-քանի դար չենք կարողանում ձերբազատվել…
Հրաչյայի դեմ ցուցաբերած անմարդկային վերաբերմունքի նկատմամբ իսկապես արդարացի դժգոհություն արտահայտելը շատերի կողմից ընկալվեց որպես դեմարշ ռուսների և Ռուսաստանի հանդեպ:
Ենթատեքստով հասկացվում էր ավանդաբար մեզ հրամցվող այն միտքը, թե «քանի՞ գլխանի եք, որ հանդգնել եք բացասաբար խոսել ռուսների կամ Ռուսաստանի դեմ, որ Ռուսաստանն է մեզ պահում, որ առանց Ռուսաստանի մենք կործանված ենք, որ թուրքերը կուտեն մեզ, մի խոսքով՝ Ռուսաստանը մեր «պապան» է»…
Ես իսկապես ցավ եմ ապրում, որ մեր մեջ ցավոք սրտի այդպես էլ չի ձևավորվում ՀՀ քաղաքացու կերպարը, տեսակը, արժեհամակարգը, մենք այդպես էլ մնացել ենք Իսրայել Օրու ժամանակակիցը՝ դեգերումների, անհույս որոնումների, ինչ-որ փրկության հույս գտնողների սին մտայնությամբ…
Լսե´ք, ուզենք, թե չուզենք, լավ, թե վատ, ճիշտ, թե սխալ, սա Հայաստանի Հանրապետությունն է, այս երկիրը, վերջիվերջո, ճանաչված է որպես անկախ, ինքնիշխան պետություն ու հանդիսանում է միջազգային իրավունքի սուբյեկտ:
Ու մեր խնդիրը, մեր դիրքորոշումը ոչ թե պետք է լինի կողմնորոշումը դեպի Ռուսաստան, Ամերիկա, կամ Եվրոպա, մի քիչ էլ Չինաստան, այլ սեփական պետության պետական շահի գիտակցման ու դրանով առաջնորդվելու մեջ…
Լավ, որքա՞ն դժվար է հասկանալ, որ նույնքան անընդունելի պետք է լինի պուտինյան Ռուսաստանը, նույնքան և դեմոկրատական Ամերիկան կամ մեռնող Եվրոպան, եթե նրանց քաղաքականությունն ավերիչ դրսևորում ունի Հայաստանի համար…
…Եվ իսկապես տգիտության դրսևորում է, որ եթե քննադատում ես Ռուսաստանին, ուրեմն ապավինում ես Արևմուտքին ու հակառակը… Սա ի՞նչ ինքնաոչնչացման մտայնություն է…մազոխիստի ձեռագիր…
Այդուհանդերձ, համաձայն եմ, եթե բացարձակ անկախությունը ուտոպիա է, ուրեմն՝ բացարձակ ստրկամտածողությունն էլ անբարոյականություն է ու վերջնական կործանման ազդանշան…
