Շառլ Ազնավուր. Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան (Que C’est Triste Venise)

Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան,

Երբ մեռած է սերը,

Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան,

Երբ մենք էլ չենք սիրում իրար:

Մենք դեռ բառեր ենք փնտրում,

Բայց դրանք ցրում է ձանձրույթը,

Կուզեինք լացել,

Բայց էլ չենք  կարող:

Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան,

Երբ բարկալորները

Միայն ընդգծում են

Դատարկ լռությունը:

Եվ ինչպե՜ս է կծկվում սիրտը

Երբ տեսնում է գանդոլաները,

Որ ապաստան են տալիս:

Սիրահարների երջանկությանը:

Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան,

Երբ մեռած է սերը,

Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան,

Երբ էլ չենք սիրում իրար:

Թանգարանները, եկեղեցիները

Իզո՜ւր բացում են իրենց դռները`

Անիմաստ գեղեցկություն

Մեր հիասթափված աչքերի համար:

Ի՜նչ տխուր է  Վենեցիան

Երեկոյան ծովածոցին,

Երբ փնտրում ես ձեռքը,

Որը քեզ չեն պարզում:

Եվ ինչպե՜ս ես հեգնում

Լուսնի լույսը,

Որ փորձես  մոռանալ

Այն, ինչ միմյանց չենք ասում:

Մնաք բարով, աղավնիներ,

Որ մեզ ուղեկցում էիք,

Մնաս բարով, Հառաչանքի Կամուրջ,

Մնաք բարով,  կորսված երազներ:

Չափի՜ց դուրս տխուր է Վենեցիան,

Երբ սերն է մեռած:

Ի՜նչ տխուր է Վենեցիան,

Երբ էլ չենք սիրում իրար: