Այժմ, երբ շատ երկրներում խևանում է զենքի մոլուցքը, իսկ հասարակ քաղաքացին կարող է ամեն քայլափոխի այցելել խանութ ու զենք գնել, միևնույնն է՝ լուսաբացից մինչ երեկո աջուձախ կրակելը առօրյա երևույթ չէ: Այսինքն՝ մարդիկ հիմնականում չեն ուսումնասիրում կամ կիրառում զենքերի տեսակներ: Հոլիվուդյան խորամանկ սցենարիստները շա՜տ վաղուց հասկացել են այդ իրողությունը և օգտագործել են դա որպես անհրաժեշտ մասնակցություն չցուցաբերելու և այլևս երբեք ոչ մի ուրիշ փաստ քննության, փորձի, փորձարկման չենթարկելու արդարացում: Հոլիվուդյան «գիտունները» կարծում են, որ ցանկացած երկար ու դատարկ առարկա կարելի է որպես խլացուցիչ օգտագործել: Լիածիր, հնամենի ու ձանձրալի կատակներ կան այն մասին, թե ինչպես ֆիլմերում երբեք փամփուշտները չեն վերջանում (սցենարում հակառակը գրված չէ): Ֆիլմերում շատ են հանդիպում ագանելիքի տակ թաքնված զրահաբաճկոններ, որոնք պաշտպանում են ավտոմատի կրակոցներից: Այդ զրահաբաճկոնները, որ կարելի է թաքցնել ագանելիքի տակ, իսկապես արտառոց պաշտպանություն են ապահովում ատրճանակների մեծ մասի դեպքում: Բայց ավտոմատ հրազենի դիմաց դրանք նույնքան բազմարդյուն են, որքան պարանոցից թրուշա կախելն ու գնդակահարվելու ժամանակ Աստծուն ըղձալ: Բանակը իր սեփական սպեցիֆիկ զրահաբաճկոնները ունի, որոնք կոչված են պաշտպանելու նման դեպքերից: Դրանք ավելի ծանրաբեռ ու ավելի կարծր են: Բայց նույնիսկ դրանք լիարժեք չեն համարվում: Մի քանի կրակոցից այրվող մեքենան ֆանտաստիկորեն է ներկայացվում ֆիլմերում: Ավտոմեքենա արտադրող ընկերությունները ընդհանրապես չեն սիրում դատապարտվել սպառողների կամ ապահովագրողների մեղադրանքներից: Եթե նրանց արտադրանքը ամեն հանկարծադեպ հարվածից կամ ծակոցից վերածվեր աշտարակի մեծության հրդեհի, ապա մեքենայի անիվը յուրաքանչյուր անծածկույթ ակուսի մեջ գցելուց կվերածվեր ամանորյա հրավառություն-շքերթի:
Հ.Գ. Կյանքին նայենք Ռեալ աչքերով…
