Վերջին օրերին ոչ պակաս ակտիվությամբ քննության առարկա են դարձել Երկրապահ կամավորականի կարգավիճակի մասին ՀՀ օրենքի 1-ին ընթերցմամբ ընդունելու և բուն ընդունման պրոցեսում կատարված իրադարձությունները, երբ ամբողջ խորհրդարանը մի մարդու պես կողմ քվեարկեց նշված օրինագծին: Անկասկած, Ղարաբաղյան պատերազմի մասնակիցները հավուր պատշաճի գնահատման կարիք ունեն, ինչն այս կամ այն պատճառներով մինչ օրս չի եղել կամ եղել է կիսատ-պռատ: Պարզվում է, որ բոլորը չէ, որ ուզում են ունենալ «երկրապահ կամավորականի» կարգավիճակ: Խմբապետության այս ախտը չի հեռանում մեզանից, նույնիսկ այն դեպքում, երբ հազար անգամ մեր պատմության մեջ ճաշակել ենք դրա դառը պտուղը՝ հետին թվով հաջորդ սերնդի առաջ արդարանալու ամոթխած ու խարանված ճակատով: Մեկ դրոշի տակ հավաքվելու ունակությունը, պարզվում է, հնարավոր է միայն մի դեպքում, երբ պատմության այդ դրվագն անպայման պետք է ավարտվի անվերադարձ կորստով, որ տառապանքի ցավը մշտնջենական լինի… Այլ է վիճակը խաղաղ պայմաններում. նախանձ, կասկածանքի, արհամարհանքի, անտարբերության թագավորություն, ուր սիրում են իշխել ժամանակի «ուժեղները»… Իսկ խնդիրը շատ պարզ էր ու հասարակ. պետք չէր մեկ անգամ ևս սեպ խրել պատերազմ տեսած տղերքի միջև: Բավարար էր ընդամենը օրենքն անվանել «1991-1994թթ. մարտական գործողություններին մասնակցած քաղաքացիների կարգավիճակի մասին»: Հարցը լուծված կլիներ, իսկ շահարկումները կդառնային անիմաստ…
