Մի օր անապատում Արդարադատությունը, «Դեմոկրատիան» ու Փաստաբանությունը վիճվելով զբոսնում են։
Էս «դեմոկրատիան» գոռում է. «Վառել, գնդակահարել, խաչել զինվորի հաց գողացողներին, Պերմյակովներին, դիմակներով ցուցարարների վրա հարձակվողներին»։
Արդարադատությունը հակադարձելով պնդում է. «Նախ՝ պետք է իր դատավարական իրավունքների անվերապահ պահպանմամբ դատել, հետո նոր օրենսդրությանը համապատասխան արդարացի որոշել, թե ինչ անել»։
Փաստաբանությունն ուզում է խառնվել, սակայն «դեմոկրատիան» թարս է նայում վերջինիս։ Դրանից հետո Փաստաբանությունը, հաշվի առնելով նաև, որ «բարոյականությունն» է իրեն կանչում, թողնում-հեռանում է։
Հենց այդ պահին Արդարադատությունը մահանում է։
Էս «դեմոկրատիան» անապատում միայնակ է մնում ու սկսում է իր կյանքում առաջին անգամ առանց հուզական պոռթկումների խորհել և վերջիվերջո հասկանում է, որ անհնար է Արդարադատության գոյությունն առանց Փաստաբանության, իսկ առանց Արդարադատության ինքը երբեք չի դառնա կայացած, իրական, առողջ, չակերտներից ազատ ու մեծատառով ԴԵՄՈԿՐԱՏԻԱ։
