«Դեկտեմբերի 9-ը կոռուպ­ցիայի դեմ պայքարի միջազ­գային օրն է: Հայաստանի պարագայում փաստացի ստացվում է, ընդ որում՝ պաշտոնա­կան կամ գոնե կիսապաշտոնական մակարդակում, որ դեկտեմբերի 9-ը ազգային անվտանգության սպառնալի­քի օրն է, քանի որ մոտ մեկ շա­բաթ առաջ այցելելով Հատուկ քննչական ծառայություն՝ Սերժ Սարգսյանը կոռուպցի­ան հայտարարեց ազգային անվտանգության սպառնա­լիք: Վիճել դրա հետ, մեղմ ասած, թե՛ անիմաստ է, թե՛ անհնար: Մյուս կողմից, սա­կայն, դժվար է վիճել նաև այն իրողության հետ, որ կոռուպ­ցիայի դեմ Հայաստանի իշխա­նության պայքարը, եթե այն իրապես կա, մեղմ ասած՝ չի համապատասխանում ազգա­յին անվտանգության սպառ­նալիքի դեմ պայքարի ռեժի­մին և տրամաբանությանը: Ընդ որում՝ բանն այստեղ այն չէ, որ բանտերը պետք է լցված լինեին կոռուպցիոներներով, թեև եթե կոռուպցիան ազգա­յին անվտանգության սպառ­նալիք է, ապա հարց է առա­ջանում, թե ինչու դա այդպես չէ:
 
Խնդիրն այն է, որ եթե նա­խագահի մակարդակով դա հայտարարվում է ազգային անվտանգության սպառնա­լիք, ուրեմն երևույթի ծավալ­ները, մեղմ ասած, ահռելի են: Իսկ եթե երևույթի ծավալներն ահռելի են, ապա դրա դեմ պայքարը համարժեք գնահատելու չափանիշներից մեկն էլ պետք է լինեն հենց հարուց­ված քրեական գործերը: Բայց ոչ այն գործերը, որոնք վերա­բերում են միջին և ցածր օղակներին: Բանն այն է, որ ազգային անվտանգության սպառնալիքի աստիճանը են­թադրում է, որ կոռուպցիան, մեղմ ասած, բավական բարձր օղակներում է: Սակայն կրկնենք՝ խնդիրը ամենևին բանտերը կոռուպցիոներներով լցնելն էլ չէ, այլ կյանքի որակի փոփոխությունը:
 
Եթե կա կոռուպցիայի դեմ պայքար, այնպիսի պայքար, որը համարժեք է ազգային անվտանգության սպառնալի­քի դեմ պայքարին, ուրեմն այդ պայքարը պետք է բերի կյան­քի որակի էական փոփոխու­թյան: Որովհետև կոռուպցի­ան կա՛մ պետք է լինի բան­տում, կա՛մ պետք է «թաքնվի» հետապնդումից, այսպես ասած՝ հասարակական շահի թիկունքում, այսինքն՝ սկսի ծառայել հասարակությանը, գոնե առժամանակ, այսպես ասած՝ հետքերը կորցնելու, թաքցնելու համար: Մենք չենք տեսնում կոռուպցիայի շոշա­փելի «ներկայություն» բան­տում՝ ազգային անվտանգու­թյան սպառնալիքի դեմ պայ­քարին համարժեք, և չենք տեսնում, որ կոռուպցիան «թաքնվում» է հանրային շահի հետևում, այսինքն՝ հետքերը կորցնելու կամ թաքցնելու հա­մար սկսում է ծառայել հասա­րակությանը: Որովհետև դար­ձյալ համարժեք ծավալի դեպ­քում կյանքի որակի փոփոխու­թյունը պետք է լիներ շոշափելի, զգալի, որն ուղղակի անհ­նար պետք է լիներ չնկատելը: Այսպիսով, կա՛մ Սերժ Սարգսյանն է չափազանցրել կո­ռուպցիայի աստիճանը, թեև այստեղ դա, իհարկե, ոչ միայն Սարգսյանի գնահատականն է, այլ նրանից նույնիսկ տարի­ներ առաջ հանրությունն է այդպես գնահատել այդ երևույթը, կամ իրականությանը մոտ է այն, որ Հայաստանում կոռուպցիայի դեմ չեն պայքա­րում այնպես, ինչպես ազգա­յին անվտանգության սպառ­նալիքի դեմ: Մյուս կողմից, սակայն, խոսել այդ մասին՝ նշանակում է ոչինչ չասել: Որովհետև ոչ միայն հասկա­նալի է, որ չկա համարժեք պայքար, այլ հասկանալի է նաև, թե ինչու չկա այդ պայ­քարը: Որովհետև կոռուպցի­ան Հայաստանում պարզա­պես երևույթ չէ, այլ առանցք, որի վրա կառուցված է իշխանական ամբողջ համակարգը՝ իշխանության ձևավորումից սկսած: Եվ այստեղ պարզ թվացող տրամաբանությունը հանգում է փակուղու»,-գրում է թերթը:
 
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել