Կարծեմ 9-րդ դարում, երբ արաբական խալիֆայությունը բարձրացրեց հարկերը, հայ նախարարներն ապստամբեցին և երկրից վտարեցին արաբական զորքը․․․ Խալիֆը, լսելով այդ մասին, 30 000-անոց զորք է ուղարկում Հայաստան։ Լուրն առնելով՝ ապստամբների մեծ մասը՝ հիմնականում ավելի հարուստ նախարարներ, իրենց զորագնդերով, որոնց ընդհանուր թվաքանակն անցնում էր քսանհինգ հազարից, և լիովին ի վիճակի էին ընդհանուր հրամանատարության դեպքում հասնել հաջողության, լքում են ապստամբներին, և հեռանալով ծվարում լեռներում գտնվող իրենց անմատչելի բերդերում։ Սակայն ապստամբների որոշ մասը՝ թվով մոտ հինգ հազար, չհուսահատվելով այդ դավաճանությունից, գիտակցելով, որ ազգը գոյատևում է հենց իրենց նմաններով, որոշում է ընդառաջ գնալ ինչպես թվաքանակով վեց անգամ, այնպես էլ սպառազինությամբ գերազանցող արաբական զորքին։ Կատաղի և արյունահեղ ճակատամարտի ընթացքում զոհվում են բոլոր ապստամբները, բայց արաբների կորուստներն այնքան շատ էին, իսկ նրանց սարսափն այնքան խուճապային, որ Խալիֆն անմիջապես հրամայում է իջեցնել հարկերը և ներում շնորհել բոլոր ապստամբներին, այսինքն՝ այն նախարարներին, որոնք վախից լքեցին իրենց ընկերներին՝ ծվարելով իրենց բերդերում։ Հերոսները կռվեցին, որ ապրեն երախտամոռ սրիկաները․․․ Ոչինչ չի փոխվել․․․ Պատերազմը հաղթեցին նվիրյալները, ապրեցին երախտամոռ սրիկաները․․․
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
