ԱԺ-ում չկայացած հայտարարություների ժամի համար ելույթիս տեքստը

Սիրելի հայրենակիցներ,

2013 թվականի ապրիլի 9-ի մասին դեռ շատ կխոսվի ու կգրվի: Այս օրերին միգուցեև մեղադրանքներ կհնչեն, անգամ վիրավորանքներ կամ բացահայտ հայհոյանքներ: Բոլոր կողմերից` բոլոր կողմերին: Բայց պատմությունը հաստատ այլ կերպ կհիշի այդ օրը: 

Կհիշի նախ և առաջ որպես երդման օր: Կհիշի, որ ազատ երկրի ազատ քաղաքացիներս Ազատության հրապարակում երդվեցինք հավատարիմ մնալ պայքարի ոգուն, երդվեցինք գործել հանուն վաղվա Հայաստանի, հանուն նոր Հայաստանի, երդվեցինք շարունակել պայքարել ու չհոգնել պայքարելուց: Կհիշի, որպես ընդդիմանալու, բայցև համբերել կարողանալու բաց դասի օր: 

Պատմությունը կհիշի Արմեն Մարտիրոսյանին, ով արյան մեջ շաղախված ոտքի կանգնեց ու անվարան գոռաց, որ պայքարը շարունակվում է: 

Կհիշի միասին աղոթող ընդդիմության առաջնորդին ու ոստիկանության պետին: Հաստատ կհիշի: 

Կհիշի Զարուհի Փոստանջյանին, ով պետք եղած դեպքում չվարանեց կանգնել մարդկային բազմության դիմաց ու թույլ չտալ դեպքերի անցանկալի զարգացում: 

Պատմությունը իսկապես շատ բան կհիշի 2013 թվականի ապրիլի 9-ի մասին, ու թող որ մեզնից յուրաքանչյուրը հենց հիմա հասկանա՝ ինչն է փոխվում մեր երկրում, թող յուրաքանչյուրը մեկ անգամ էլ մտածի ու վերաիմաստավորի իր կարծիքն ու արմատացած դիրքորոշումը տարբեր երևույթների, մարդկանց կամ զարգացումների մասին: Սև-սպիտակ ներկերով կամ ասածից ոչ մի գնով հետ չկանգնելու տղայական սկզբունքներով դժվար կլինի քսանմեկերորդ դարի պետություն կառուցել: 

Խոսել է պետք, հարցերը քննարկելով ու տարբերվող դիրքորոշումները մոտեցնելով է պետք առաջ գնալ: Բոլոր մնացած ճանապարհները սխալ ուղղությամբ են տանում: Համենայն դեպս ես վստահ եմ դրանում: Տա Աստված, որ մենք շուտ հասկանանք պատմության և 2013 թվականի ապրիլի 9-ի մնայուն դասերը: 

Շնորհակալություն:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել