«Մանկություն, պատանեկություն, չափահասություն» շարքում Tert.am Life–ը շարունակում է բացահայտել հայ հայտնիներին։ Հետաքրքիր հիշողություններ, աշխարհընկալում, ինքնաբացահայտում։ Մեր զրուցակիցն այս անգամ դերասան Անդրանիկ Հարությունյանն է։
Մանկություն
Մինչև դպրոց գնալս ապրել ենք Դիլիջանում։ Հետո տեղափոխվել Երևան։ Շատ գունավոր և արկածներով լի մանկություն եմ ունեցել։ Ինքս շատ չար երեխա եմ եղել։ Շատ լավ եմ հիշում, երբ կորել էի և ծնողներս առավոտից երեկո ինձ էին փնտրում և չէին գտնում։ Հետո պարզեցին, որ մեր տան հարևանությամբ գտնվող «Մանուշակ» կինոթատրոնում էի։ Այդ ժամանակ 2 կամ 3 տարեկան էի։ Շատ լավ եմ հիշում, երբ բեմ բարձրացա ու նստեցի, իսկ մարդիկ նստած հնդկական կինո էին դիտում։ Այդ տարիքից ինձ բեմը գրավել է։
Այդ տարիքում, գրեթե, միշտ ինչ–որ մի բան անում էի։ Ընտանիքիս անդամները հենց տեսնում էին ես չկամ, մտածում էին, որ ինչ–որ վատ բան եմ արել։ Իրականում, այդպես էլ կար։ Մի անգամ սանհանգույցն եմ պաժառ տվել, մի անգամ էլ հյուրասենյակի վարագույրը։ Սիրում էի կրակի հետ խաղալ, բայց չէի հասկանում, որ չի կարելի և այն կարող էր շատ վտանգավոր լինել։ Շատ լավ եմ հիշում նաև, որ դանակով հարվածում էի տան հատակի պարկետին։ Հատակն ամբողջությամբ դանակի հետքեր էր։
Փոքր ժամանակ չար եմ եղել, բայց հետո խելոքացել եմ։ Ուրիշների պարագայում փոքր տարիքում խելոք են լինում մեծանում են չարություն են անում, ինձ մոտ հակառակն էր։ Իհարկե, դժվար ինչ–որ բան հիմա պաժառ տամ, բաց դե։
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ:
