հռչակ և հեղինակություն
Ես շատ ուշադրություն չեմ դարձնում հռչակի ու հեղինակության վրա, ապրում եմ հասարակ մարդու կյանքով: Երբեք չեմ ձգտել անպայման հռչակավոր լինել, հեղինակություն ունեցող մեկը լինել, անընդհատ ուշադրության կենտրոնում լինել: Պարզ ապրելն ինձ ավելի է օգնում մոտ լինել արվեստին, ավելի անկեղծ լինել, իսկ նման մտքերն ուղղակի կխանգարեն: Ես չեմ երգում նրա համար, որ լինեմ հռչակավոր, ես ուղղակի անչափ սիրում եմ իմ աշխատանքը, շատ եմ աշխատում, իսկ աշխատելով մարդն ինքնըստինքյան բարձրացնում է իր հեղինակությունը: Եթե աշխատելով բարձրացնում ես որակդ, հանդիսատեսին էլ է հաճելի լինում, դրանով արդեն ունենում ես և՛ հռչակ, և՛ հեղինակություն:
քաղաքային կուլտուրա
Երկիր կա՝ ունի օպերա, երկիր էլ կա՝չունի: Եթե մենք ունենք օպերա, ուրեմն նաև քաղաքային մշակույթ ունենք: Ընդհանրապես օպերան գրվել է արիստոկրատների համար, այդ իմաստով օպերան խորհրդանիշ է: Դա նշանակում է, որ դու ապրում ես մի երկրում, որտեղ կա արիստոկրատիա, որն էլ քաղաքային մշակույթ է ձևավորել ու ձևավորում: Ես եղել եմ եվրոպական շատ երկրներում, որոնք օպերա չունեն: Ես շատ հպարտ եմ, որ մենք ունենք նման բարձր մշակույթ: Ճիշտ է, մարդիկ համատարած օպերա չեն հաճախում, բայց հասարակության մեջ կա հատված, որը բաց չի թողնում ոչ մի համերգ: Օպերա հաճախելն ինձ համար քաղաքային կուլտուրա է:
ճամփորդություն
Իմ ճամփորդությունները հիմնականում համերգների հետ են կապված: Բազմաթիվ ճամփորդություններ եմ ունեցել, բայց Վենետիկն է տպավորվել իմ մեջ: Բարոկոյի երաժշտությունը հենց Վենետիկում եմ սովորել: Բարոկոն, այսպես ասած, զարդերով պետք է երգել, ինչպես Վենետիկն է:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ:
