Բոբ Դիլանի Նոբելյան ելույթը. Իմ երգերը գրականությո՞ւն են

Newmag.am-ը գրում է.

Բարի երեկո:

Իմ ջերմ ողջույններն են փոխանցում Շվեդիայի ակադեմիայի անդամներին և երեկոյի հյուրերին:

Ցավում եմ, որ չեմ կարող ձեզ հետ լինել ֆիզիկապես, բայց ուզում եմ՝ իմանաք, որ ձեզ հետ եմ հոգով, և ինձ համար մեծ պատիվ է ստանալ այսպիսի հեղինակավոր մրցանակ: Երբեք չէի պատկերացնի, որ գրականության ասպարեզում կարող եմ Նոբելյան մրցանակ ստանալ:

Ես մեծացել եմ Ռեդյարդ Քիփլինգի, Բեռնարդ Շոուի, Թոմաս Մանի, Փիրլ Բաքի, Ալբերտ Քամյուի, Էռնեստ Հեմինգուեի ստեղծագործություններով: Գրականության այս հսկաները, որոնց աշխատանքները ուսուցանվում են դպրոցական ծրագրերով ու դարձել են ամբողջ աշխարհի գրադարանների մշտական բնակիչները, միշտ մեծ տպավորություն են թողնում ընթերցողի վրա: Այն, որ ես հիմա միանում եմ այս հսկաներին, իսկապես անննկարագրելի է:

Ես չգիտեմ, արդյո՞ք այս մարդիկ երբևիցե մտածել են Նոբելյան մրցանակ ստանալու մասին, բայց ենթադրում եմ, որ ինչ-որ մեկը աշխարհի ինչ-որ մասում վեպ, պոեմ կամ պիես գրելիս, պետք է թաքցնի այդ գաղտնի երազանքը հոգու խորքում:

Եթե ինչ-որ մեկն ինձ ասեր, թե ես Նոբելյան մրցանակ ստանալու փոքր իսկ հնարավորություն ունեմ, կմտածեի, որ նույն հավանականությամբ կարող եմ կանգնել լուսնի վրա:

Ես  ճանապարհին էի, երբ ստացա այս զարմանալի լուրը: Որոշ ժամանակ պահանջվեց  ուշքի գալու համար: Սկսեցի մտածել մեծ գրականագետ Վիլիամ Շեքսպիրի մասին: Նրա բառերը գրված էին հատուկ բեմի համար, այսինքն` խոսելու, ոչ թե կարդալու համար: Երբ նա գրում էր «Համլետը», վստահ եմ, մտածում էր այլ բաների մասին. օրինակ՝ «ո՞վքեր կարող են մարմնավորել իմ հերոսներին», «ինչպե՞ս է բեմականացվելու»: Կրեատիվ տեսլականը և ամբիցիաները կասկած չէին առաջացնում նրա մտքի առաջավոր գծի վրա, բայց կային այլ աշխարհիկ հարցեր. օրինակ՝ «ֆինանսավորում կլինի՞ արդյոք», «բավականաչափ լավ տեղեր կլինե՞ն հովանավորների համար», «որտեղի՞ց եմ ձեռք բերելու մարդու գանգ»: Գրազ կգամ, որ ամենաքիչը Շեքսպիրի մտքով անցնում էր հարցը, թե «արդյո՞ք սա գրականություն է»:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ