Newmag-ը գրում է.
Կես դարյա հիշողությունները խնամքով պահվում են լուսանկարչական ալբոմում, որտեղ ամբարված է անցած ողջ կյանքը՝ լավ ու վատ օրերով, ձեռքբերումներով ու կորուստներով: Սենյակում տարածված ճնշող լռությունը խախտում են ալբոմի թերթվող էջերը:
«Կինս է, երեք տղաներս, սա էլ ես եմ, ջահել ժամանակ: Այստեղ մեծ որդուս հետ եմ, սա էլ աղջկաս հետ: Տուն, տեղ, պահել եմ, մեծացրել… Այսօր այս չորս պատն է իմ տունը, բայց ոչինչ՝ ապրում եմ, չեմ կորել: Էս գորգը, հեռուստացույցը, անկողինը ես եմ ինձ հետ բերել: Պահարանս բացեմ տեսնեք, թե ինչքան շոր ունեմ, բա որ հագնվում եմ, օդեկոլոն ցանում ու դուրս գալիս, շշմած ինձ են նայում բոլորը: Ասածս այն է, որ թեկուզ առանց երեխաներիս՝ շարունակում եմ ապրել»,- ասում է Երևանի թիվ մեկ տուն-ինտերնատում բնակվող, երեք որդի և մեկ աղջիկ ունեցող 85 ամյա՝ Հայկազ Աթոյանը:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել