Newmag.am-ը գրում է.

[Շարունակությունը` գրքում] Կլոդ Ռուա. Բաղձալի Բարովեկածը

Տնային բվեճը գաղտնի մուտքով մտնում է սենյակ և լուռ տեղավորվում բազկաթոռի թիկնակին, երկ­նագույն երաշտահավը թառում է նրա ուսին, վայրի ճագարը նստում է մարոկական աթոռակին, անտա­ռամուկը մագլցում է նրա կոշիկի ծայրին, Գրիշա– Մաշա կատուն, նրա ծնկներին նստած, մռմռում է… Այսպիսով՝ Կլոդ Ռուան գրում է երեխաների համար: Հեքիաթների իր գործարանում նա նոր գրքի բովան­դակությունն է ձևավորում:Երկիր մոլորակի մարդկանց հետ իմ բարեկամ Կլոդ Ռուան խոսում է համամարդկային բանաստեղ­ծական լեզվով: Նա գրքեաց աշխարհի արքան է: Հե­քիաթասաց արքա, բառերի և նախադասություննե­րի հրաշագործ: Կլոդ Ռուան շատ է սիրում երեխա­ներին և նրանց հետ խոսելու համար ժամանակ առ ժամանակ առանձնանում է իր աշխատասենյակում:

Մի կիրակի առավոտ Կլոդն ինձ զանգահարում է ու ասում. «Ժո՛րժ, գիրքս ավարտել եմ, այն կոչվում է «Բաղձալի Բարովեկածը»: Ես հիմա կուղարկեմ ձե­ռագրի կրկնօրինակը, իսկ Դուք արդեն կարող եք նկարազարդումներով զբաղվել»:

Երբ մորաքույր Սելինն ուզում էր ընկերուհու՝ տի­կին Առնոյի հետ «Մելի» հրուշակեղենի խանութում թեյ խմել, ապա զարմուհի Կլարան նրա փոխարեն որոշում էր, որ դուրս գալու համար եղանակը բա­րենպաստ չէ, և ինքն էր գնում խմորեղենի հետևից, որպեսզի մորաքույր Սելինն այն համտեսի տանը հեռուստացույց դիտելիս:որաքույր Սելինին բոլորն էլ շատ էին սիրում:     Այնքան շատ, որ մորաքույր Սելինը դրանից իրեն ավելի դժբախտ էր զգում:

Սակայն մորաքույր Սելինին բոլոր սիրողներն էլ նրան միմիայն երջանկացնել էին ցանկանում: Սպասուհի Մարին շատ էր անհանգստանում մո­րաքույր Սելինի առողջության համար: Երբ մորա­քույր Սելինն ուզում էր երշիկով ոսպ ուտել, Մարին անմիջապես ասում էր, որ ոսպը չափազանց ծան­րամարս կերակուր է, և նրա համար առանց կարա­գի խաշած կարտոֆիլ ու անալի լեզվաձուկ էր պատրաստում:

Երբ մորաքույր Սելինն այգում զբոսնելու ցան­կություն էր ունենում, զարմուհի Կլարիսը թույլ չէր տալիս՝ պատճառաբանելով, որ եղանակը խոնավ է, և նրան քարշ էր տալիս հնագիտական թանգարան՝ ձանձրույթից մեռնելու:

Երբ մորաքույր Սելինը ցանկանում էր «Նուվել Գալերի» առևտրի կենտրոնից գնումներ կատարելու գնալ, ինչը նրան իսկապես հաճույք էր պատճառում, ապա զարմուհի Կլարինը որոշում էր, որ մորաքույրը չպետք է հոգնի, և ինքն էր գնումները կատարում, իսկ խեղճ, միայնակ ու տխուր–տրտում Սելինը մնում էր տանը և խոտաբույսերով թեյ էր խմում:

Պատմությունը մշտապես կրկնվում էր նույնիսկ բժիշկ Ուրբենի, հարևանների և մատակարարնե­րի պարագայում: Բոլորն այնքան շատ էին սիրում մորաքույր Սելինին, որ նրան երբեք չէր հաջողվում սրտի ուզածն անել: Սելինը փափագում էր զբոսնել հարևան պարոն Պըթիգրենի չքնաղ պարտեզում, սակայն տեր և տիկին Պըթիգրեններն իրենք էին իրենց ձեռքով պարտեզից վարդեր քաղում ու բե­րում, որ Սելինը հանկարծ չհոգնի: Մորաքույր Սե­լինը շատ էր ուզում «Կարմեն» օպերան դիտելու համար Մեծ թատրոն գնալ, սակայն բժիշկ Ուրբենը կարգադրել էր որևէ մեկի ուղեկցությամբ անգամ տանից դուրս չգալ:

Մորաքույր Սելինն իսկապես շատ դժբախտ էր, բայց քանի որ բոլորն իրեն սիրում էին, և ինքն էլ շատ բարեհամբույր կին էր, ապա չէր համարձակ­վում որևէ բան ասել ու ձևացնում էր, թե երջանիկ է: Երբ նրան հարցնում էին, թե արդյոք ուրախ է, նա միշտ պատասխանում էր. «Այո՛»: Իր ամբողջ կյան­քում այո էր պատասխանել բոլոր նրանց, ովքեր իրենից ավելի բարձր ձայնով էին խոսել: Այո էր ասել ծնողներին, ովքեր երբեք չէին կատակում ու ամեն բան լուրջ էին ընկալում: Ցանկացել էր դաշ­նամուր նվագել սովորել և երաժշտական կրթու­թյուն ունենալ, բայց ծնողները որոշել էին, որ պետք է կարուձև և ասեղնագործություն սովորի: Իսկ նա էլ ասել էր՝ այո՛:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել