Newmag.am-ը գրում է.
Տնային բվեճը գաղտնի մուտքով մտնում է սենյակ և լուռ տեղավորվում բազկաթոռի թիկնակին, երկնագույն երաշտահավը թառում է նրա ուսին, վայրի ճագարը նստում է մարոկական աթոռակին, անտառամուկը մագլցում է նրա կոշիկի ծայրին, Գրիշա– Մաշա կատուն, նրա ծնկներին նստած, մռմռում է… Այսպիսով՝ Կլոդ Ռուան գրում է երեխաների համար: Հեքիաթների իր գործարանում նա նոր գրքի բովանդակությունն է ձևավորում:Երկիր մոլորակի մարդկանց հետ իմ բարեկամ Կլոդ Ռուան խոսում է համամարդկային բանաստեղծական լեզվով: Նա գրքեաց աշխարհի արքան է: Հեքիաթասաց արքա, բառերի և նախադասությունների հրաշագործ: Կլոդ Ռուան շատ է սիրում երեխաներին և նրանց հետ խոսելու համար ժամանակ առ ժամանակ առանձնանում է իր աշխատասենյակում:
Մի կիրակի առավոտ Կլոդն ինձ զանգահարում է ու ասում. «Ժո՛րժ, գիրքս ավարտել եմ, այն կոչվում է «Բաղձալի Բարովեկածը»: Ես հիմա կուղարկեմ ձեռագրի կրկնօրինակը, իսկ Դուք արդեն կարող եք նկարազարդումներով զբաղվել»:
Երբ մորաքույր Սելինն ուզում էր ընկերուհու՝ տիկին Առնոյի հետ «Մելի» հրուշակեղենի խանութում թեյ խմել, ապա զարմուհի Կլարան նրա փոխարեն որոշում էր, որ դուրս գալու համար եղանակը բարենպաստ չէ, և ինքն էր գնում խմորեղենի հետևից, որպեսզի մորաքույր Սելինն այն համտեսի տանը հեռուստացույց դիտելիս:որաքույր Սելինին բոլորն էլ շատ էին սիրում: Այնքան շատ, որ մորաքույր Սելինը դրանից իրեն ավելի դժբախտ էր զգում:
Սակայն մորաքույր Սելինին բոլոր սիրողներն էլ նրան միմիայն երջանկացնել էին ցանկանում: Սպասուհի Մարին շատ էր անհանգստանում մորաքույր Սելինի առողջության համար: Երբ մորաքույր Սելինն ուզում էր երշիկով ոսպ ուտել, Մարին անմիջապես ասում էր, որ ոսպը չափազանց ծանրամարս կերակուր է, և նրա համար առանց կարագի խաշած կարտոֆիլ ու անալի լեզվաձուկ էր պատրաստում:
Երբ մորաքույր Սելինն այգում զբոսնելու ցանկություն էր ունենում, զարմուհի Կլարիսը թույլ չէր տալիս՝ պատճառաբանելով, որ եղանակը խոնավ է, և նրան քարշ էր տալիս հնագիտական թանգարան՝ ձանձրույթից մեռնելու:
Երբ մորաքույր Սելինը ցանկանում էր «Նուվել Գալերի» առևտրի կենտրոնից գնումներ կատարելու գնալ, ինչը նրան իսկապես հաճույք էր պատճառում, ապա զարմուհի Կլարինը որոշում էր, որ մորաքույրը չպետք է հոգնի, և ինքն էր գնումները կատարում, իսկ խեղճ, միայնակ ու տխուր–տրտում Սելինը մնում էր տանը և խոտաբույսերով թեյ էր խմում:
Պատմությունը մշտապես կրկնվում էր նույնիսկ բժիշկ Ուրբենի, հարևանների և մատակարարների պարագայում: Բոլորն այնքան շատ էին սիրում մորաքույր Սելինին, որ նրան երբեք չէր հաջողվում սրտի ուզածն անել: Սելինը փափագում էր զբոսնել հարևան պարոն Պըթիգրենի չքնաղ պարտեզում, սակայն տեր և տիկին Պըթիգրեններն իրենք էին իրենց ձեռքով պարտեզից վարդեր քաղում ու բերում, որ Սելինը հանկարծ չհոգնի: Մորաքույր Սելինը շատ էր ուզում «Կարմեն» օպերան դիտելու համար Մեծ թատրոն գնալ, սակայն բժիշկ Ուրբենը կարգադրել էր որևէ մեկի ուղեկցությամբ անգամ տանից դուրս չգալ:
Մորաքույր Սելինն իսկապես շատ դժբախտ էր, բայց քանի որ բոլորն իրեն սիրում էին, և ինքն էլ շատ բարեհամբույր կին էր, ապա չէր համարձակվում որևէ բան ասել ու ձևացնում էր, թե երջանիկ է: Երբ նրան հարցնում էին, թե արդյոք ուրախ է, նա միշտ պատասխանում էր. «Այո՛»: Իր ամբողջ կյանքում այո էր պատասխանել բոլոր նրանց, ովքեր իրենից ավելի բարձր ձայնով էին խոսել: Այո էր ասել ծնողներին, ովքեր երբեք չէին կատակում ու ամեն բան լուրջ էին ընկալում: Ցանկացել էր դաշնամուր նվագել սովորել և երաժշտական կրթություն ունենալ, բայց ծնողները որոշել էին, որ պետք է կարուձև և ասեղնագործություն սովորի: Իսկ նա էլ ասել էր՝ այո՛:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ