Armlur.am-ը գրում է.
Քչերը գիտեն, թե ինչ ճանապարհ են անցել այն հայտնիները, որոնք «դատապարտված են» «հանրային անձի» պիտակը կրելուն: Մեր կողմից ճանաչված մարդկանցից շատերը, եթե երկրորդ անգամ ընտրության հնարավորություն ունենային, վստահաբար, նույն գետը չէին մտնի: Իսկ ինչպե՞ս եղավ, որ հազարավորներից հենց այդ մարդիկ դարձան «ընտրյալներ», որո՞նք են հայտնի լինելու առավելություններն ու թերությունները: Այս եւ այլ հարցերի պատասխանները գտնելու համար «Ժողովուրդ»-ը մեկնարկում է «Միլիոնից մեկը» շարքը: Մեր առաջին զրուցակիցը դերասանուհի Լուիզա Ղամբարյանն է:
Ո՛չ խուսափել է, ո՛չ ջանք գործադրել
Երբեք չեմ խուսափել հայտնի լինելուց, չեմ դժգոհել այդ հանգամանքից, բայց նաեւ հատուկ ջանքեր չեմ գործադրել` դրան հասնելու համար: Մինչ հայտնի դառնալը ես ունեի բավարար ինքնագիտակցում` հասկանալու համար, թե ուր եմ գնում: Ուրիշ բան, որ այսօր այնքա՜ն հեշտ է լինել հայտնի: Մնում է լինել նաեւ սիրված: Իհարկե, բոլորը չեն կարող քեզ, քո աշխատանքը հավանության արժանացնել, բայց, կրկնում եմ, մի բան է` լինել հայտնի, մեկ այլ բան` սիրված: Հայտնի մարդուն սպառնացող վտանգներից մեկն էլ առնչվում է ունեցածը պահպանելուն: Որքան հեշտ կարող ես դառնալ հանրային անձ, նույնքան հեշտ էլ կարող ես կորցնել ձեռք բերածդ:
Հայտնիությունը հարաբերական է ու ժամանակավոր
Ես համարում եմ, որ արտիստական բախտս բերել է: Ճիշտ ժամանակին հայտնվել եմ ճիշտ տեղերում եւ որպես մասնագետ ձեւավորվել եմ մինչեւ հայտնի դառնալը: Այդ ժամանակվանից ես ծավալում էի թատերական գործունեություն, վարում էի տարբեր հաղորդումներ: Այսինքն` արդեն իսկ ունեի որոշակի ճանաչում: Իհարկե, առավել լայն մասսաները սկսեցին ինձ ճանաչել, երբ նկարահանվեցի սերիալներում: Ցավոք, այսօր շատերն են սերիալի միջոցով ճանաչում ստանում: Սերիալներն իրենց հոսքի հետ բերում են մեծ թվով շնորհաշատ եւ ապաշնորհ մարդկանց: Հետո, իհարկե, ժամանակը մաղում է նրանց, եւ պարզվում է, որ հայտնիությունը հարաբերական է ու ժամանակավոր:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
