Պատվերով հոդված գրողների դեմ բողոքողները պիտի սկզբից հանրությանը ներկայացնեն, թե իրենք ինչ են արել, որ քաղաքական մշակույթը հասնի այն մակարդակի, որտեղ այդ լրագրողներին հանրությունը ինքնըստինքյան կվտարի դաշտից կամ առնվազն կարհամարի:
Ես իհարկե չեմ հավատում, որ 4-րդ իշխանությունը կարող է լիովին անկախ լինել: Այն ամեն դեպքում պիտի աշխատավարձ ստանա, մեր նման փոքր շուկաներում այդ աշխատավարձը չի կարող միայն գովազդից լինել:
Բարեբախտաբար, նման հոդվածագիրները վերջին 10 տարվա ընթացքում Հայաստանում միայն հոգեբանական ճնշումների են ենթարկվում: Ռուբիկ Հակոբյանի դեպքը, ինչքան էլ դատապարտելի է, բայց էլի մեծ հաշվով հոգեբանական բռնություն էր: Սեդրակյանի և այլոց դեպքերը նույնպես:
Ընդ որում՝ ես քաջատեղյակ եմ, թե ինչքան են որոշ ազդեցիկ քաղաքացիներ ապարդյուն դիմել Բաղրամյանի համապատասխան վարչություն՝ պահանջելով սանձել անպարկեշտ ԶԼՄ-ներին: Միայն մեկ դեպք եմ հիշում, որ պետական ապարատը վերջիվերջո ֆիզիկապես բռնություն կիրառեց լրագրողի նկատմամբ՝ Անալիտիկի Անիի:
Անիին, ով, իմիջիայլոց, իմ ընտանիքի անդամների դեմ էլ էր արշավ սկսել, ազատ են արձակելու, որովհետև շորթման ոչ մի իրեղեն ապացույց իր վրա չկա, բայց երբ կազատեն, դեռ անհայտ է: Իմ համար ցավալին այն է, որ մեր համակարգը դիմադրեց տեղական օլիգարխիայի դեմ, բայց չկարողացավ դիմադրել ռուսական համակարգի դեմ: Եթե ՎՏԲ-ի վերաբերյալ հոդվածները չլինեին, Անիին չէին ձերբակալի: Էլ ավելի ցավալի է այն փաստը, որ ՎՏԲ-ի վերաբերյալ ոչ մի սուտ տեղեկություն Անին չէր հրապարակել: Իր սխալը անփութությունն էր, մի փոքր ավելի հմուտ լրագրողական հետաքննություն անելու դեպքում ՎՏԲ-ի վերաբերյալ այնպիսի փաստեր էին առաջ գալու, որ, լրագրող նստեցնելով, նրանք դժվար «պրծնեին»:
Հ.Գ. Հակոբյանին սենց թե նենց բոլորը ամոթանք տվին: Հասկանում եմ, որ Ռ.Հակոբյանի ասուլիս բոյկոտելը բեսամթ սոլիդարության նշան ա, բայց ստեղ մարդուն մի տարի ա պահում են առանց ապացույց: Բայց որ դուխներդ հավաքեք, մարդա մի 100 գրամ գցեք, ՎՏԲ-ին պատասխանի կանչեք, կարող ա լրագրողներին սկսեն մարդու տեղ դնել:
