Խորհրդային շրջանում համակենտրոնացման ճամբարներում են հայտնվել և՛ կանայք, և՛ տղամարդիկ:
Ըստ էության` նրանց մեղքը եղել է այն, որ նրանք եղել են անվստահելի տարրերի հարազատներ, ուստի նրանց մեծ դժվարություններ են սպասվել:
Նրանք նաև ցավ և նվաստացում են ապրել:
Համակարգը «կոտրում էր» իր քաղաքացիներին, նրանց պետք է լսող և լուռ լինեին:
Օրինակ՝ Սոլովեցկյան համակենտրոնացման ճամբարում կանանց լրիվ մերկացրել են և ուղարկել բաղնիք, որտեղ մանրամասն ուսումնասիրել են, գնահատել են որպես կենակցության ապրանք:
Կանանց կենակցել հարկադրելը սովորական է եղել:
Կանանց բաժանել են 3 դասի՝ «ռուբլիանոց», «կես ռուբլիանոց» և «կոպեկանոց»:
Անվտանգության գործակալներից յուրաքանչյուրն ունեցել է մինչև 5 ստրկուհի, որոշները՝ նույնիսկ ամբողջ հարեմ:
Դիմադրող կանանց տարբեր պատճառաբանություններով ուղարկել են մեկուսարան, զրկել են ուտելիքից և տաք հագուստից:
Եթե այդ միջոցներն արդյունք չեն տվել, կալանավորներին կարող էին սովամահ անել կամ բռնաբարել:
Կալանավոր կանայք ջուրը մի տարայից մյուսն են լցրել կամ ծանր բեռներ են փոխադրել տեղից տեղ:
400 գ. հաց և 2 բաժակ տաք ջուր՝ ահա օրվա ողջ սննդակարգը:
Տարածքը պատուհաններ չի ունեցել, չի ջեռուցվել:
Հայտնի է դեպք, որ ճամբարի ղեկավարներից մեկը որպես պատիժ 30 աստիճան ցրտի պայմաններում սառույցի վրա է թողել ավելի քան 30 կալանավորի, այդ թվում՝ կանանց:
Կանանց տանջել են նաև երեխաների միջոցով՝ նրանց երեխաներին կտտանքների են ենթարկել, ընդ որում՝ մայրերի աչքերի առաջ:
Ոմանց դա այնքան է խենթացրել, որ խելագարվել են:
Հսկիչներից ոմանք ևս չեն դիմացել:
Կանանց դատապարտել են մահապատժի, ինչպես տղամարդկանց՝ ազգի թշնամիներին:
