Մեր շոուբիզնեսյան աստղերին առանձնացնում եմ երկու խմբի՝ աստեղեր որոնցից չափից շատ եմ զզվում և աստղեր որոնցից զզվում եմ չափավոր: Չափավոր զզվելը մոտավորապես նշանակում է, որ երբ նրանց հեռուստացույցով ցույց են տալիս, հեռուստացույցը ջարդելու ցանկություն մեջս քիչ է առաջանում, և որպես կանոն լքում եմ սենյակը:
Մեր հայ ռեփերները դասվում են իմ առանձնացրած առաջին խմբին: Եվ նրանք են պատճառը, որ արդեն 2-րդ տարին է ինչ բացարձակապես հրաժարվել եմ հայկական հեռուստաալիքներից:
Առհասարակ նոր բաներին դրական եմ վերաբերվում: Գնահատում եմ նորույթ արարելու և ներդնելու ցանկությունը: Բայց Հայաստանում որպես կանոն այդ նորույթն արարողները հողաթափիկ ինֆուզորիայից քիչ տարբերվող ինտելեկտ են ունենում և այդ նորույթը մեզ համար Աստծո պատիժ են դարձնում:
Հայկական ռեփ…ծիծաղելի է չէ՞ հնչում: Ոնցվոր ասես վրացական ժամացույցներ: Նեգռական այս ոճն ախր այնքան օտար է ռաբիզին սովոր մեր ականջներին: Ուզում եմ հայկական ռեփից խոսել ու մի փոքր քննարկել դաշտի մեր կարիֆեյներին:
Իրականում ռեփի սկիզբը մեզանում բնավ էլ վատ չդրվեց: Առաջինը հայ տղեքն էին: Մյուսներից ոչնչով չառանձնացող երկու երիտասարդ՝ Հայկոն և Միշոն: Լավ խումբ էր… Տղերքը երգում էին ջահել-ահելներին հուզող թեմաների մասին, ինչ-որ խնդիրներ բարձրացնում, լուծումներ առաջարկում: Մոտս մի մեծ հավատ ու հանգստություն կար, որ ռեփը ինչ-որ մի օր կդառնա մերը, կհարմարվի մեր իրականությանն ու կմնա: Բայց արի ու տես շտապել էի ոգևորվել: Աստղային հիվանդությունը տղերքին շատ արագ վարակեց: Մեկ-երկու համերգ, եթերը բացվեց նրանց առաջ ու վերջ... աստղային հիվանդությունն անխուսափելի էր: Սկսվեց դիրքային պայքարն ու տեղի ունեցավ անխուսափելին՝ պառակտում:
Միշոն իր համար պարզեց, որ Տիմատին միակ Աստվածն է, որին պետք է երկրպագել և կրկնօրինակել, իսկ ջագի-ջուգիների մասին երգող ու նրանց վերջին բառերով վիրավորողը՝ Հայկոն, դարձավ ջագի- ջուգիների առաջնորդը՝ երկար մազերով ու պիդառաստի՝ իրեն ընդհանրապես չսազող ակնոցներով: Ու մեռավ հայկական ռեփը, մեռավ բառիս բուն իմաստով: Սկսվեց գռդոնը, անկապ դեմքերը, անկապ երգերը ու ճղճիմ կրկնօրինակումները Դեցլից, 2Pac-ից, 50 Cent-ից և այլն
Ով չալարեց վերցրեց միկրաֆոնը, մեկ-երկու տատու արեց, լայն ջինս հագավ ու սկսեց ձայնն արհեստական խռպոտացնելով ռեփ կարդալը: Ռեփեր Դավո, Apostles, Սև ու լիքը շանգյալ-շունգյուլ: Եկավ մի պահ, երբ ռեփեր դառնալը պարզապես դարձավ աղջիկ կպցնելու լավ տարբերակ: Ընդամենը մի կլիպ, ու փառթիներում քեզ արդեն ճանաչում են: Լկստվի՛ր աջ ու ձախ:
Չկայացած հայ ռեփերի դասական օրինակը նախկին <Հայք> խմբի Նարեկն է, ով բոլորովին վերջերս է վերադարձել մեռյալների աշխարհից և ակնհայտ նպատակ ունի մեզ այնտեղ ուղարկել: Նարեկը հայկական ռեփը սպանելու իր մեթոդներն ունի: Սպանության գործիքներն են տախտկալի, ոչինչ չասող տեքստերը և սեփական եսի գերարժևորումը, ինչը չնայած ռեփերներին հատուկ է, բայց Նարեկի մոտ հատկապես տհաճ է ստացվում: Նարեկը մի մարդ է, ով ակնհայտորեն չի թաքցնում թե ինչի համար է ռեփ երգում: Շարունակ երգում է այդ մասին և չի դադարում նշել, որ իր միակ նպատակը փող աշխատելն է: Իսկ եթե գործն անում ես ոչ թե սիրով այլ նպատակի համար, արածդ մի տեսակ գռդոն է դառնում:
Միաժամանակ Նարեկը և մնացյալ դեղնակտուց կիսագողական հայ ռեփերները մոռանում են, որ ռեփը մի ժանր է, որտեղ պետք է երգես այն ինչ զգում ես: Իսկ պետք է երգի նա, ում զգացածն իրոք արժեք է: Ով չափազանց զարգացած է բարձր արժեքներով առաջնորդվելու և այդ մասին պատրաստ է կիսվել: Վերաձևակերպելով հայտնի ասույթը պետք ասեմ, որ երգիչը նա չէ, ով երգում է, այլ նա ում լսում են: Իսկ մերօրյա հայ ռեփերներին ոչ միայն չեն լսում, այլև տեսնել չեն ցանկանում: Բայց այդ ե՞րբ են հեռուստատեսությունում բնակչության կարծիքի հետ հաշվի նստել: Փողին մուննաթ: Վճարիր և ինչ կուզես կցուցադրենք: Գումարի խնդիր չունեցող Նարեկը վճարում է, և ստիպում մեզ տառապել: Սա արդեն հեռուստաընկերությունների բարոյականության խնդիրն է, մեկ այլ՝ ավելի խորքային թեմա:
