Շատ հայկական մի կենաց կա, որը հնչում է բոլոր հարսանիքների ժամանակ՝ «Մի բարձի ծերանաք», և որքան էլ երիտասարդների համար վախեցնող լինի ծերանալու միտքը, սա համարվում է զույգին ուղղված լավագույն բարեմաղթանքը: Մեկ կենացով մաղթում են երկար ապրել և միշտ միասին լինել. հայերիս համար դա մեծ բախտավորություն է:
Ասում են՝ պետք չէ վախենալ ծերանալու մտքից. չէ՞ որ դա մեր կյանքի հետագծի ամենակարևոր ու իմաստուն հատվածն է, դա ապրած տարիները, արածն ու չարածը ի մի բերելու, հիշելու ու վերլուծելու ժամանակն է, և պարզապես ժամանակն է հանգիստ ու առանց մի բան չհասցնելու վախի ապրելու... հատկապես, երբ ձեր կողքին է ձեր կյանքի ընկերը, ամենահավատարիմ մարդն, ում հանդեպ ձեր սերը երբեք չի ծերանում:
BlogNews.am-ը ձեզ է ներկայացնում «Մեր սերը երբեք չի ծերանա» հատուկ ֆոտոնախագիծը, որն իրականացրել ենք Նորքի տուն-ինտերնատում: Ձեզ կծանոթացնենք տուն-ինտերնատում բնակվող ամուսինների հետ:
Տուն-ինտերնատի բնակիչներն արդեն գիտեին, որ իրենց լրագրողներ են հյուր գնալու և անհամբեր մեզ էին սպասում իրենց փոքրիկ «տներում»:
Առաջինը հյուընկալվեցինք 72-ամյա Խորեն պապիկի և 66-ամյա Նանուլի տատիկի տանը: Երբ ներս մտանք Նանուլի տատիկն ու կողքի սենյակի հարևանուհին համակարգչի դիմաց նստած երաժշտություն էին լսում:
Փոքրիկ սենյակը շատ համեստ կահավորված էր, ամեն բան խնամքով ու կոկիկ. պատուհանագոգին Նանուլի տատիկի աճեցրած ծաղիկներն էին, իսկ կողքին՝ գեղեցիկ ծաղկամանի մեջ, տուն-ինտերնատի այգուց Խորեն պապիկի բերած վարդը: Այնքան ջերմ ու լուսավոր էր սենյակը, որ առաջին րոպեներից զգացվում էր, թե ինչքան սեր ու հոգատարություն կա այդ պատերի ներսում:
46 տարվա ամուսինները տուն-ինտերնատ են եկել միասին, նրանք չունեն երեխաներ: Նանուլի տատիկը ժպիտով է հիշում իրենց ծանոթության պատմությունը: Այն ժամանակ Խորեն պապիկը Ջավախքից եկել էր Մցխեթի՝ իր բարեկամներին հյուր, և որոշել էր նրանց օգնությամբ իր համար հարսնացու գտնել: Ոչ ոքի չհավանելով՝ որոշել է հետ վերադառնալ և կայարանում շատ պատահաբար հանդիպել է իր կյանքի միակ սիրուն: Նանուլի տատիկն իր ապագա ամուսնուն տեսել էր իր երազներից մեկում և հիշելով երազի երիտասարդին՝ սիրահարվել է առաջին հայացքից: Բայց մայրը դեմ է եղել նրանց հարաբերություններին:
«Սիրուն ջահել էի՝ խիտ, գանգուր մազերով, գեղեցիկ հագնված, կարմիր փողկապով: Ինձ հենց տեսավ, գժվավ, իրեն ուզող ջահելներ շատ կային, բայց ինձ տեսնելուն պես բոլորին մոռացավ: Մայրը մի ամիս տանջեց ինձ, չէր տալիս աղջկան: Շատ գնացի-եկա, էլի չտվեց: Բայց ես իմ սիրուն հասա ու փախցրեցի Նանուլիս: Մարալ էր, մարալ, ջեյրան, իմ Նանուլը...»:
«Ամենակարևորն ամուսնության մեջ իրար զիջելն է, համբերելը: Վեճերի ժամանակ ամուսիններից մեկը պետք է առաջինը լռի, չհասնի վիրավորելուն և հիշի, որ, միևնույն է, շարունակելու են միասին ապրել, ու հաջորդ վայրկյանին այդ վիրավորանքը կթունավորի ու կխորտակի իրենց կյանքը: Մեկ-մեկ ինձ ջղայնացնում է, բայց ասում եմ՝ լավ, քո ասածն է, կնիկս: Մենք մի ամբողջ 46 տարի, ուս-ուսի տված, իրար ձեռք բռնած ապրում ենք ու դժգոհ չենք մեր ընտրությունից: Արև, ջերմություն և ժպիտ. սա է մեր ամուր ընտանիքի ու սիրո բանաձևը: Ես իմ Նանուլին շատ եմ սիրում, առանց իրեն կյանք չունեմ»:
Նանուլի տատիկը գրանցված է սոցիալական ցանցերում և ակտիվ հետևում է համացանցային անցուդարձին: Հաճախ է մեկնաբանություններ գրում կայքերում, շփվում է հայ հայտնիներից շատերի հետ և առանձնակի սիրում է Անի Երանյանին, ում ստորագրությունը պահում է իր սիրելի գրքի մեջ:
Երբ հեռանում էինք սենյակից, Խորեն պապիկը մեզ հրավիրեց իրենց «Ոսկե հարսանիքին»:
«Երեխեք ջան, 4 տարի հետո ոսկե պսակ պիտի անեմ, կգաք...»:
Հաջորդ սենյակում բնակվում էին 88-ամյա Հրաչ պապիկն ու 84-ամյա Սառա տատիկը: 17 տարի տուն-ինտերնատում բնակվող Հրաչ պապիկին (Հրաչ Գրիգորյան) շատերն են ճանաչում: Նա զբաղվում է բուսաբուժությամբ, բազմաթիվ դեղատոմսերի հեղինակ է և շատերն է օգնել հաղթահարել ծանր հիվանդությունները: Զույգը ծանոթացել է տուն-ինտերնատում:
«Սառան ինսուլտ էր տարել և շաքարային դիաբետ ուներ: Ես էլ ասեցի, որ մասնագիտությամբ բուսաբույժ եմ, կարող եմ օգնել իրեն, խնամել: Որոշեցինք միասին ապրել, իրար թև ու թիկունք լինել: Գնացի Սառայի մայրիկից խնդրեցի դստեր ձեռքը և ստացա նրա օրհնանքը: Արդեն 5 տարի է՝ Սառան իրեն համեմատաբար լավ է զգում ու չի դժգոհում առողջական վիճակից: Խստորեն հետևում եմ իր առողջությանը, նույնիսկ վերելակից թույլ չեմ տալիս օգտվի, որ աստիճաններով իջնի-բարձրանա, շատ քայլի»,- իրենց ծանոթության մասին պատմում է Հրաչ պապիկը:
«Դե ես արդեն շատ ծեր էի և խմանքի կարիք ունեի: Գայթակղվեցի Հրաչի առաջարկով, որ բժիշկ է ու իմ մասին հոգ կտանի, սիրտս գրավեց: Մեկ վայրկյան անգամ չեմ փոշմանել, որ նրա հետ եմ կյանքս կապել, ինձ լավ եմ զգում: Շատ լավ է խնամում ինձ, նույնիսկ իմ ճաշն է ինքը եփում, բերում, որ ուտեմ»:
Հարցին՝ արդյոք խանդում է Սառա տատիկին, Հրաչ պապիկը պատասխանեց. «Բա կխանդեմ, ինչ կանեմ, այսպիսի սիրուն կին ունեմ: Առանց իրեն ես ի վիճակի չեմ ապրել, առանց ինձ՝ ինքը»: Բայց Սառա տատիկի խոսքով՝ ամուսինն ավելի հաճախ է խանդի առիթ տալիս՝ գեղեցիկ կանանց կոմպլիմենտներ անելով:
Տարեց զույգը երիտասարդներին խորհուրդ տվեց մինչև ամուսնանալը իրար լավ ճանաչել, կայանալ, հասուն մարդ դառնալ, հետո նոր միասին ապրելու և երեխաներ ունենալու որոշում կայացնել: Երեխաները պետք է ծնվեն վեճերից ու անառողջ խոսակցություններից զերծ ընտանիքներում:
Մյուս գեղեցիկ ու լուսավոր ընտանիքը 83-ամյա Հարություն պապիկինը և 82-ամյա Անուշ տատիկինն էր: Փոքրիկ ու ջերմ սենյակի պատերին ամենուր փակցված էին ամուսինների՝ տարբեր տարիների լուսանկարները:
«Հը՞, Անուշս, պատմե՞մ մեր բոլոր գաղտնիքները,- ժպտալով կնոջն էր նայում Հարություն պապիկը,- Անուշս ինձանից մի փոքր նեղացել է, լավ է եկաք, կբարիշենք»:
«2009 թվականին ենք եկել ծերանոց, մեկ ամսվա տարբերությամբ: Անուշին մի քանի անգամ մեր այգում հանդիպեցի իր սենյակի հարևանուհիների հետ, զգացի, որ ճաշակով, համեստ ու լավ կին է: Փորձեցի հետը ծանոթանալ, անունն իմացա, հետո մի քանի անգամ էլի փորձեցի հետը խոսել, չխոսեց: Մի քանի անգամ մոտեցա, վերջը խոսեց հետս, ասեցի, որ ուզում եմ միասին ապրենք, խնդրեց՝ գնա մտածի: Ասում եմ՝ այ Անուշ, մեր տարիքում էլ ինչ մտածել, կամ հա, կամ չէ: Սկսեցինք հանդիպել: Հետո տուն-ինտերնատի տնօրենը նկատեց, որ Անուշի սենյակի մոտ եմ հաճախ գնում, մոտենում եմ Անուշին, օգնեց ինձ, համոզեցինք Անուշիս, որ միասին ապրենք ու մեզ սենյակ տրամադրեցին»:
Անուշ տատիկը հուզմունքով է հիշում տուն-ինտերնատից դուրս իր կյանքը. «Ձագ հանեցի, ճուտ դրեցի, կառկառն եկավ, զարկեց տարավ...: Հիմա էլ իրար գտել ենք այստեղ, մի օր ուրախ, մի օր տխուր ապրում ենք: Էլ արձակուրդ էլ չեմ գնում դուրս, իմ տունն էլ, ընտանիքն էլ արդեն այստեղ է»:
Գյումրեցուն հատուկ համով հումորով Հարություն պապին ասում է. «Շատ եմ խանդում իմ անուշ Անուշին: Գիշերը վեր կթռնի, թե մե տղամարդըմ եկել էր ձեռիցս կքաշեր: Այ Անուշ ջան, քո տունը շինվի, ես կողքդ եմ»:
Երբ հրաժեշտ տալիս այս բարի ու լուսավոր տատիկներն ու պապիկները գրկում էին մեզ ու էլի հրավիրում իրենց այցի, հրավիրում պարզապես զրուցելու ու թեյ խմելու, հասկանում էինք, թե ինչքան քիչ բան է հարկավոր նրանց երջանկացնելու համար, ընդամենը մի քիչ սեր ու ջերմություն...
Հատուկ շնորհակալություն տուն-ինտերնատի հոգեբաններին:
Նյութը՝ Անի Հակոբյանի
Լուսանկարները՝ Կարեն Հովհաննիսյանի
Արտ-տնօրեն՝ Կարեն Անտինյան