Էն օրը եկեղեցում մասնակցում էի կնքնման արարողությանը: Մեր մեջ ասած ես ու մի քանի հոգ լավ խնդում էինք ողջ ընթացքում: Հա հենց էլ խնդում էինք.... Չկար ոչ մի զգաստություն, ես ինձ չէի զգում զգաստ ու չէի զգում, որ սուրբ արարողությունա տեղի ունենում:
Նենց տպավորություն էր, որ քահանան, երբ կարդում ր սորբ աղոթնքները, մտքում ասում էր. "Տեսնես էս քավորը փողոտա, որ էսքան ինձ կոտորում եմ" կամ "Երբ կլինի պրծնի գնամ տղերքին միասինամ տժժալու":
Անկեղծ եմ ասում... Ես շաատ ու շատ հավատում եմ Աստծուն, բայց Աստծու "զավակների" մեծ մասը իմ մոտ չեն կարողանում նենց անեն, որ ես ինձ զգաստ զգամ ու հասկանամ, որ սուրբ արարողություն է տեղի ունենում, քանի որ իրանք էլ իրանց ասածներին չեն հավատում:
Ինքը նենց իմիջայլոց էր սաղ անում, որ դու չէիր էլ ուզում լսեիր, ինքը նենց անհետաքրքիր էր դա անում ու ոչ մի էներգետիկա չկար: Էտ ժողովրդի մեջից երևի ամենավռազը ինքն էր:
Եսիմ, բան չունեմ ասելու մեր եկեղեցուն, բայց ես անձամբ նախընտրում եմ գնամ եկեցեղի սուսուփուս մոմ վառեմ Առ Աստված, քան որևէ քահանայից օրհնություն խնդրեմ /Պարգը Սրբազանին չհաշված. իրան շատ եմ սիրում/:
Հա մեկ էլ տեսնես Աստվածաշնչում որտեղա գրված, որ խաչը պաչելուց հետո քավորը ու կնքվողը ծնողները պդի լավ փող քցեն՝ խաչը բռնողի կողքին կանգնած ափսեի մեջ, որը ձեռը բռնած քահանան ուշադիր նայում է՝ ով ինչքան քցեց ու ով էլ չի քցում մուննաթովա նայում:
Աստված ասել է կարաք հանգանակություն անեք, բայց ոչ մեկ չի ասել, որ վիզ փողա պետք քցեք, որ մենք յոլա գնանք
Կարճ ասած՝ ԱՄԵՆ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել