Ես կոնկրետ չգիտեմ, ով է պատասխանատու Հռոմի Պապի այցի կազմակերպման, բայց իմ խորին շնորհակալությունս եմ ուզում հայտնել այդ մարդկանց: Ընտիր կազմակերպված է ու արժանավայել, առանց քծնանքի ու ավելորդ շարժումների:

Ես հպարտ եմ, որ Հայ Առաքելական Եկեղեցու առաջնորդը հավասարը հավասարին շփվում է հարյուր միլիոնավոր հետևորդներ ունեցող Կաթոլիկ եկեղեցու առաջնորդի հետ:

Այդ իրավունքը ու հարգանքը մենք ձեռք ենք բերել դարերի ընթացքում, պայքարելով:, տառապելով, բայց այդպես էլ չուրանալով:

Շատ եկեղեցիական առաջնորդներ կերազեին հավասարը հավասարի լինեին Հռոմին, շատ եկեղեցիների առաջնորդներ կուզենային ունենային այն ազդեցությւոնը որ հայերն ունեն Երուսաղեմում ևամբողջ աշխարհում:

Շատ քիչ բան ունենք, որ հպարտսնալու արժանի է, իսկ ունեցածն էլ չենք կարողանում վերաիմաստավորել: Կամ չենք ուզում:

Ես գիտեմ, որ մեր Եկեղեցում կան խնդիրներ: Բոլորի մոտ կան:
Բայց օգնելու և ծանր պահին կողքը կանգնելու տեղը շատերը գերադասում են հարվածել և հայհոյել: Ինքնահաստատվել ու մրոտել:

Այսպիսիները երևի սեփական ծնողին էլ ծերատուն կհանձնեն:

Ես գիտեմ, որ այս գրառումը շատերի սրտով չի լինի: Բայց ճիշտն ասած, շատ չեմ նեղվում: Նեղվելը թույլերի բաժինն է:

Հայաստանում ֆանտաստիկ էներգետիկա է այս քանի օրը: Եվ լավ կլիներ, բոլորս մի փոքր նրանով լիցքավորվեինք:
Բարությամբ, հարգանքով, սիրով:
Նեգատիվի համար միշտ էլ ժամանակ կլինի:

Իսկ այս պահերը շատ չեն:

Հպարտության, սիրո ու հարգանքի:

Աստված մեզ պահապան:

Հ.Գ. Մի գրեք վատ բաներ մեկնաբանություններում: Մի մրոտվեք:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել