Մեր քաղաքական-հասարակական գործիչներին ամենաբնորոշ հատկանիշներից մեկը ասպարեզը վերջնականապես լքել չկարողանալն է, նույնիսկ սեփական ձախողումներից հետո։ Եթե ուշադրություն դաևձնենք, ապա կտեսնենք, որ անկախությունից ի վեր այս շուրջ 25 տարիների ընթացքում մեր քաղաքական համակարգում նույն դեմքերն են, նույն արժեհամակարգով ու սկզբունքներով, նրանցից ոմանք որոշում են մի պահ դադար են տալ, որ ժողովուրդը «կարոտի» իրենց, «մոռանա» իրենց սխալները, չէ որ այս մարդիկ լավ գիտեն, որ մեր ժողովրդի հիշողությունը կարճ է, և երբ իրենք վերադառնան, քաղաքական գործող դեմքերից հոգնած և նրանց իրենց վատ կյանքի համար մեղադրող ժողովուրդը մեծ խանդավառությամբ կընդունի իրենց որպես «փրկչի»։ Այս հնարքը լավագույնս կիրառեց առաջին նախագահը, հիմա այդ հնարքը մի փոքր այլ մեխանիզմվո կիրառում երկրորդ նախագահը։ Հիմա այդ հնարքը կիրառողներից մեկը նաև Սամվել Բաբայանն է։ Մեր քաղաքական դաշտում, որտեղ կամ երբեք ասպարեզից դուրս չեն գալիս ինչպես օրինակ Հայկ Բաբուխանյանը, Արտաշես Գեղամյանը, կամ էլ գիտակցված ընդմիջում են տալիս։ Բայց ամենվատն այն է, որ երկրորդ կատեգորիային պատկանող մարդիկ, որոնք թեկուզ ինչ-որ դրական բան էլ արել են հասարակության համար, չեն գիտակցում, որ յուրաքանրյուր գործիչ սպառվում է և պետք է հեռանալ իմանա, պետք է այն աստիճան ազնիվ լինի, որ չօգտվի ժողովրդի՝ առաջնորդ ունենալու ցանկությունից, և հերթական անգամ իզուր հույսեր չտա նրան, հատկապես, որ այդ գործիչները ինչպես ցույց է տվել փորձը ոչնչով դարման չեն արել ժողովրդի ցավին իրեն վերդարձով։Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
