Եթե ավելի մեղմ բնորոշելու լինենք՝ «Մայիսի 9-ը՝» Հայրենական Մեծ պատերազմի հաղթանակի օրը, Ադրբեջանում առավելապես «համազգային տխրության օր» է, քանի որ այն ասոցացվում է նաև Շուշիի կորստյան և առհասարակ՝ ղարաբաղյան պատերազմում կրած պարտության հետ: «Ադրբեջանական փողոցում» տրամադրություններն անկումային էին, ճնշող: Հաղթանակի օրը հետևյալ «տոնական» արտահայտություններն էին թևածում «ադրբեջանական փողոցում»՝ «Մայիսի 9-ը չպետք է Հաղթանակի տոն համարել, այն մերը չէ, մեզ հետ որևէ կապ չունի, չնայած, որ հազարներով ադրբեջանցի է զոհվել, և Ադրբեջանի նավթի հաշվին են Գերմանիային ծնկի բերել», կամ՝«Մայիսը մեզ համար ամենավատ ամիսն է: Մեր հողերը թշնամու ձեռքին են, իսկ մենք դեռ տոնից ու հաղթանակից ենք խոսում», «մայիսի 8-ից հետո, երբ կորցրել ենք մեր տարածքների 20 % -ը, մայիսի 9-ը չի կարող մեզ համար հաղթանակի տոն լինել», «մայիսի 9-ը կլինի տոն միայն այն ժամանակ, երբ Ղարաբաղը հետ վերադարձվի»:
Ոմանք նույնիսկ Հայրենական պատերազմում տարած հաղթանակը վերագրում են բացառապես ռուս ժողովրդին, իսկ առավել հուսալքվածներն էլ նշել են՝ «Եթե գերմանացիները հաղթեին, մեզ համար լույս կբացվեր»։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել