Իսրայելի կրթության և սփյուռքի հետ կապերի նախարար Նեֆթալի Բենեթի խոսքից մի հատված՝ Հոլոքոսթի զոհերի հիշատակին նվիրված՝օրեր առաջ կազմակերպված պաշտոնական միջոցառուման ընթացքում.«Որոշ եվրոպական պետություններ գիտակցաբար վարում են հակասեմականության քաղաքականություն: Պետք է խոստովանենք, որ դեռ կան որոշներն, ովքեր ցանկանում են, որպեսզի մենք լինենք զոհ՝ խեղճ և թույլ...
Իհարկե, մենք չենք կարող այնպես վերափոխել աշխարհը, որպեսզի արմատախիլ արվի հակասեմականությունը, մենք չենք կարող ստիպել աշխարհին՝ սիրել մեզ: Բայց, ի տարբերություն Հոլոքոսթի ժամանակաշրջանի, այս անգամ մենք ողջ կմնանք: Այժմ հակասեմականությունը կբախվի Իսրայել պետության երկաթե պատերին, որտեղ հրեաներն ուժեղ են իրենց ոգով, ինքնավստահ են և կարող են ինքնապաշտպանվել»...

Անշուշտ, հայերիս համար շատ հարազատ, ընկալելի և օրինակելի մոտեցումներ են, բայց այնուամենայնիվ, ուզում եմ ընդգծել մի քանի տարբերություն՝

1. Ի տարբերություն մեզ՝ հրեաները չեն էլ ձգտում սիրելի լինել ամբողջ աշխարհի կողմից, այլ «հակասեմականություն» կոչված հաճախ կեղծ քարոզչական գաղափարախոսությունն օգտագործում են համախմբման, ինքնակազմակերպման և սեփական շահերի առարկայացման համար՝ ձեռք բերելով բազում հաղթաթղթեր տարբեր երկրների հետ հարաբերվելիս:

2. Ի տարբերություն մեզ՝ հրեաները չեն փորձում վերափոխել աշխարհը, սեփական հարևաններին, քանի որ դա անհնարինության տիրույթում է, այլ ձգտում են անել հնարավորը՝ստեղծել ամուր, հզոր, միասնական պետություն:

3. Ի տարբերություն մեզ՝ հրեաները գոյատևման և զարգացման բանաձևը համարում են սեփական հայրենիքում ապրելու, նրա սահմաններն անսասան դարձնելու ձգտումն, այլ ոչ արտագաղթն ու օտարության մեջ փափուկ կյանքով ապրելու մոլուցքը...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել