ԼՂՀ ճանաչման նախագծի հետ կապված, չգիտես թե ինչու, նկատվում են լուրջ սպասումներ, սակայն, ավելի քան անկնհայտ է, որ նախագիծն արժանանալու է իր նախորդների ճակատագրին՝ ԱԺ պատգամավորների ձայների մեծամասնությունը դեմ կքվեարկի նախագծին:
Մի քանի դիտարկում ԼՂՀ ճանաչման վերաբերյալ.
1. ԼՂՀ ճանաչումը հանդիսանում է Ղարաբաղյան հակամարտության համատեքստում Հայաստանի հիմնական գործիքներից մեկը, որը մինչ օրս բանակցային գործընթացի համատեքստում մեր կողմից ներկայացվել է որպես զիջում: Այս գործիքը միայն մեկ անգամ կարելի է կիրառել, և ասել, որ դրա կիրառման պահը եկել է, սխալ կլինի: Այսօր օրակարգում ՀՀ-ԼՂՀ ռազմատեխնիկական փոխօգնության պայմանագիրն է, որի կարևորությունը ևս փոքր չէ:
2. ԼՂՀ ճանաչումը կհաստատի նաև Ադրբեջանի այն պրոպագանդիստական թեզը, թե Հայաստանը փորձում է դուրս գալ բանակցային գործընթացից: Բանակցային գործընթացից դուրս գալու պարագայում ամենահավանական զարգացման սցենարն Ադրբեջանի կողմից նոր պատերազմ սկսելն է: Ուստի առավել քան ակնհայտ է, որ բանակցային փակուղում հայտնվելու կամ Ադրբեջանի կողմից նոր լայնամասշտաբ ագրեսիայի պարագայում ԼՂՀ ճանաչման ակտը կընդունմի մի քանի ժամվա ընթացքում:
3. ԼՂՀ ճանաչումը չպետք է լինի ինքնանպատակ: Արդեն իսկ գոյություն ունի նման բավական բացասական նախադեպ՝ Հյուսիսային Կիպրոսը, որը ճանաչվել է միայն Թուրքիայի կողմից (արդեն շուրջ 30 տարի): Հյուսիսային Կիպրոսի օրինակը բավական լավն է, որպեսզի մտածենք այն ուղղությամբ, թե ո՞րն է ճանաչման հաջորդ քայլը: Ի՞նչ է տալու ԼՂՀ ճանաչումը: Այսօր ՀՀ-ն կամ ԼՂՀ-ն արցախահայության համար ի՞նչ չեն կարողանում անել, որ ճանաչելուց հետռ կարող են միայն անել: Քանի դեռ չկան այս հարցերի պատասխանները, ճանաչում-չճանաչում խաղալը միայն արժեզրկում է հարցը:
P.S. պաթոսը հետաքրքիր բան է, բայց ռացիոնալիցմը պետք չէ կորցնել՝ առավել ևս նման բարդ իրավիճակում:
