Փաստացի, տեղի ունեցավ իշխանության «ուզուրպացիայի» հերթական ակտը Դաշնակցության համար, եւ ՀՅԴ-ն մաս կազմեց այդ գործընթացին:
Այստեղ տեղին է հիշել 1990-ականների վերջը, երբ ՀՅԴ-ականներին բանտերից ազատ արձակեցին: ՀՅԴ տասնյակ անդամներ բանտարկված էին Դրոյի եւ Վահան Հովհաննիսյան+30 գործերով: Նրանք ազատ արձակվեցին «քաղաքական իրավիճակի փոփոխություն» հիմնավորմամբ: Դա այն ժամանակն էր, երբ Տեր-Պետրոսյանը հրաժարական էր տվել, եւ տեղի էր ունեցել ներիշխանական «թավշյա» հեղաշրջում:
Այսինքն, ՀՅԴ-ի արգելքը հանվեց ոչ թե օրենքի ու Սահմանադրության մասով, այլ՝ «իրավիճակի փոփոխության», առանց արդարացման դատավճռի:
Դրանից հետո ՀՅԴ-ն հայտնվեց իշխանության մեջ, տարբեր կոալիցիաներում, սպասարկելով քաղաքական իշխանության ծրագրերը եւ դրա դիմաց քվոտաներ ստանալով: Այդ ընթացքը շարունակվում է մինչ այժմ:
ՀՅԴ-ականները պնդում են, որ կուսակցության ներսում տարաձայնություններ չկան՝ կապված այս քաղաքականության հետ: Իրականում, վաղուց ՀՅԴ-ից հեռացվել կամ մեկուսացվել են բոլոր նրանք, ովքեր դեմ են եղել ՀՅԴ-ի այս կուրսին: Եվ հատկապես Ղարաբաղում, որը եղել է ՀՅԴ-ի ամենաուժեղ կառույցներից մեկը:
Փաստացի, Հայաստանում հաստատվելուց հետո ՀՅԴ-ն այդպես էլ մնաց «օրենքից դուրս» վիճակում: Տեր-Պետրոսյանն արգելեց այս կուսակցության գործունեությունը, Ռոբերտ Քոչարյանը վերաբացեց «իրավիճակի փոփոխության» արդյունքում, իսկ Սերժ Սարգսյանն էլ ներգրավեց «քաղաքական նպատակահարմարությունից» ելնելով:
ՀՅԴ-ին այդպես էլ չեն «օրինականացնում», առավելագույնը՝ այն մնում է «քաղաքական նպատակահարմարության» տիրույթում: ՀՅԴ-ն ինքը կարծես թե դեմ չէ դրան, դատելով նրա քաղաքականությունից:
