Հիսուսը դարձյալ իր խոսքն ուղղեց ժողովրդին՝ ասելով.
-Ես եմ աշխարհի լույսը։ Ով որ ինձ հետևի, խավարի մեջ չի քայլի, այլ կունենա այն լույսը, որ առաջնորդում է դեպի կյանք։
Փարիսեցիներն ասացին.
-Դու ինքդ ես վկայություն տալիս քո անձի մասին, հետևաբար քո վկայությունն ընդունելի չէ։
Հիսուսը պատասխանեց.
-Հակառակ նրան, որ ես եմ վկայություն տալիս իմ մասին, այսուհանդերձ այդ վկայությունը ճշմարիտ է, որովհետև գիտեմ, թե որտեղի՛ց եկա և ո՛ւր եմ գնում։ Բայց դուք չգիտեք, թե ես որտեղից եմ գալիս և ուր եմ գնում։ Դուք արտաքին երևույթներից եք դատում. ես ոչ ոքի չեմ դատում։ Իսկ եթե դատելու լինեմ, իմ դատաստանը ճշմարիտ է, որովհետև ես առանձին չեմ, այլ ինձ հետ է նաև իմ Հայրը, որ ինձ ուղարկեց։ Ձեր Օրենքում իսկ գրված է, որ երբ երկու հոգու վկայությունները համաձայն են լինում միմյանց, ուրեմն այդ վկայությունը ճշմարիտ է։ Ես եմ վկայում իմ մասին, և Հայրը, որ ինձ ուղարկեց, նա էլ է վկայում իմ մասին։
Նրանք հարցրին նրան.
-Որտե՞ղ է քո Հայրը։
Հիսուսը պատասխանեց.
-Դուք ո՛չ ինձ եք ճանաչում և ո՛չ էլ իմ Հորը, որովհետև եթե ինձ ճանաչեիք,
ճանաչած կլինեիք նաև իմ Հորը։
Հիսուսն այս խոսքերն ասաց տաճարի գանձատանը, երբ ուսուցանում էր։ Ոչ ոք չձերբակալեց նրան, որովհետև նրա ժամանակը դեռ չէր հասել։
(Հովհաննեսի ավետարան 8:12-20)
Նրանցից մեկը, որ իրենց կողմից մարգարե էր ճանաչվել, ասել է. «Կրետացիները մշտական ստախոսներ են՝ վայրի գազանների նման անգործ ու պորտաբույծ»։ Եվ շատ ճիշտ է այս վկայությունը։ Դրա համար էլ ամենայն խստությամբ հանդիմանի՛ր նրանց, որպեսզի վերադառնան առողջ հավատին, փոխանակ հրեական առասպելներին և ճշմարտությունից շեղված մարդկանց պատվերներին ականջ տալու։ Խղճմտանքով մաքուր մարդու համար ամեն բան մաքուր է, մինչդեռ պիղծ և անհավատ մարդկանց համար ոչ մի մաքուր բան չկա, որովհետև նրանց միտքն ու խղճմտանքը ապականված են։ Հայտարարում են, թե ճանաչում են Աստծուն, բայց իրենց գործերով ուրանում են նրան, քանի որ պիղծ են, անհնազանդ և որևէ բարի գործի համար՝ անպիտան։
Սակայն դու պատվիրի՛ր այն, ինչ պահանջում է հավատի առողջ ուսմունքը։
(Պողոս առաքյալի նամակը Տիտոսին 1:12-2:1)
