ԱկԾիվիստն ու ընդդիմադիրը մեզ մոտ սուրբ է ու անբիծ։ Ապրիորի այդպես է։ Անկախ հանգամանքներից ու տվյալ դրվագի առանձնահատկություններից։ Նա ռեժիմին դեմ է, ուրեմն նա այլևս չի կարող սխալ բան անել, իսկ եթե անգամ անի, միևնույն է՝ մեղավորը Ռեժիմն է, Երկիրն է, Պետությունն է, Թալանչիներն են...Այ մոտավորապես այսպիսի աշխարհայացք ունեն շատ մարդիկ՝ դատելով սոցցանցերի մեկնաբանություններից ու ակտիվ քննարկումներից։ Աբսուրդային է թվում, այդպես չէ՞։ Թվում է, բայց արի ու տես, որ ոչ բոլորին։ Երևի այդպիսի շաբաթ չի անցնում, որ հերթական պայքարիստ-ակԾիվիստը մի հիմարություն չանի, ու դա արձագանք չառաջացնի, և ամեն անգամ տեսնում ենք մի հոծ բազմություն, որ պատրաստ է սատարել ցանկացած նման հիմարություն ու նեցուկ կանգնել հիմարի կողքին, ինչ է թե ակտիվիստ է ու ռեժիմի դեմ է պայքարում։ Սա ես կոչում եմ պայքարիստական ինդուլգենցիա, երբ քո բոլոր սխալները ներելի են զուտ նրա համար, որ դու իբր պայքարում ես։
Օրինակներով խոսե՞նք։ Խնդիր չկա։
Թերևս այս անհեթեթության արշավի նախահայրը Տիգրան Առաքելյանն է, ում կնքեցին քաղբանտարկյալ, երկար պայքարեցին, որպեսզի ոստիկանների հետ բախման համար դատված Առաքելյանին ազատեն ու վերջը համաներումով ազատեցին։ Արդյունքում ի՞նչ։ Արդյունքում Առաքելյանը հիմա էլի նստած է մի քանի քաղաքական գործիչներից շանտաժով դրամաշորթություն անելու փորձի համար, սակայն այս անգամ փաստերն այնքան ակնառու էին, որ անգամ յուրայիններն են ձայնները կտրել։
Գևորգ Սաֆարյանն էլ հետ չի մնում։ «Անիմաստ զոհվող» զինվորների բոցկտլտուն հիմարությունից օրեր հետո հերթական մայմունության սեանսի ժամանակ ուժ է գործադրում ոստիկանի նկատմամբ, ու քրեական գործ է հարուցվում նրա դեմ։ Հիմա սրան էլ են կնքել քաղբանտարկյալ։
Էդ Սաֆարյանենց ջահելությունց ևս մի գանգուր աղջիկ հայտարարում է, որ իրեն երկու ամրակազմ տղամարդ ծեծի են ենթարկել, բայց վրան մի քերծվածք չկա։ Հայտարարությունն էլ այն աստիճան շինծու է, որ տարածած տեսագրությունում պարզ լսվում է, թե ինչպես են կողքից հուշում, թե ինչ է պետք ասել, սա էլ կրկնում է։ Բայց դե հիմա կարևորը նա է, որ սուրբ նահատակի իմիջ է պետք, իսկ ամբոխը հիացական մկկոցներ է արձակում։
Հիմա էլ ինչ-որ անհայտ օրիորդ մեկ օրվա մեջ աստղ դառավ ու համազգային քննարկման առարկա։ Ո՞ր արժանիքի համար, կհարցնեք դուք։ Զուտ նրա համար, որ Շուշան Պետրոսյանն էր նրան լակոտ անվանել ու ասել՝ «աչքերդ կհանեմ»։ Մի աղմո՜ւկ, մի աղաղա՜կ... Աղաղակողների մեծ մասին հետաքրքիր էլ չէ, թե ինչին ի պատասխան են ասվել այս խոսքերը: Այնինչ հերթական հերոսը, ռեժիմի ահն ու սարսափը հայտարարել էր, որ ոչ ավել, ոչ պակաս նողկում է այս ազգից, իսկ բանակում զինվորների գլուխն ուտում են ոչ թե թուրքերը, այլ հրամանատարները։ Այլ կերպ ասած՝ մեկին մեկ ադրբեջանական քարոզչություն։ Սակայն ո՞ւմ է դա հետաքրիր, չէ՞ որ նա պայքարիստ է ու ռեժիմի դեմ է, հետևաբար, եթե ինչ-որ բան էլ սխալ է ասում, ուրեմն մեղավորն ինքը չէ, այլ թալանչիները, ռեժիմը, բոլոր-բոլորը։ Չէ՞ որ նա ևս պայքարիստական ինդուլգենցիա ունի այսուհետ...
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
