Ֆեյսբուքի օգտատերերը բաժանվում են երկու մասի` «լավ կինո ասեք, նայեմ» տիպի մարդիկ և լավ ֆիլմեր խորհուրդ տվողներ, ովքեր ֆիլմը նայելուց հետո իրենց էջերում այնպայման այն գնահատում են, ռեցենզիա են գրում և իրենց ընկերներին առաջարկում են նույնպես դիտել դրանք: Այսօր BlogNews-ը «լավ կինո» փնտրողների համար գտել է Ֆեյսբուքի կինոմաններին և նրանցից խորհուրդներ հարցրել: Չնայած ասում են` «պարտադիր դիտելու» ֆիլմերի ցուցակները ոչ միայն աչքի են ընկնում սուբյեկտիվությամբ, այլ նաև գրեթե միշտ պտտվում են նույն ֆիլմերի շուրջ, այնուամենայնիվ, մեր կինոմանները ներկայացրել են երեք ֆիլմ, որոնք պարտադիր պետք է դիտի յուրաքանչյուրը:

Էմմուլ Հակոբյան

Քրեական ընթերցվածք (Pulb fiction)

Տարանտինոյի կինոները շատերը բնորոշում են որպես կինոմանական կինո կինոմանների համար: Կինոմանական ցանկս էլ առանց այս կինոմանյակ պերսոնաժի լինել չէր կարող: Նրա առաջին աշխատանքների վրա  զարմանում էին, քննարկում ու խոսում բոլորը, ով դեռ գրիչ բռնել գիտեր կամ կլավիատուրայով արագ էր աշխատում: Նրա ֆիլմերում արյունն ավելի շատ է, քան հինգ րոպեն մեկ հնչող Fuck-ը: Այն ժամանակ նրա դեբյուտային պրոյեկտների վրա գրազ էին գալիս. կա՛մ Օսկար, կա՛մ աղբաման:

Հիմա արդեն այսքան տարի անց նրա ոճից ու նորամուծություններից խոսելն անիմաստ է, ավելի անիմաստ է, եթե ես սկսեմ դրանց մասին խոսել: Իրականում էական էլ չէ՝ Տարանտինոյի ֆանատ ես, թե՝ չէ, «Քրեական ընթերցվածքը» դիտել պետք չէ միայն նրան համար, որ վաղը կամ մյուս օրը ինտելեկտուալ ընկեներիդ ասես, որ Տարանտինոյից գլուխ ես հանում: Տարանտինոյի նկարները կինոմատոգրաֆները փոխեցին ու բերեցին ձեռագրային ֆիլմերի նոր էպոխա: Որպես ժանր, ձեռագիր, մատուցման ձև ու ռեժիսորական աշխատանք՝ Pulb fiction-ն ունիկալ է ու մնում է այդպիսին: Բռնության նման էսթետիկ մատուցում այդ ժամանակաշրջանում չկար, մեծ հաշվով հետո էլ չեղավ: Նրանն է մնում նաև սյուժեի ոչ գծային կառուցումը (ասում են, որ եթե չլիներ Տարանտինոն, չէր լինի Նոլանի Մեմենտոն կամ Ինյարիտուի Քաձ-սերը): Իրականում ապշեցնում է այն, որ աբսուրդային էլեմետները նրա այս ֆիլմում դառնում են մաքսիմալ արդարացված: Օրինակ՝ փոքրիկ խանութի պադվալային հարկում ապրող մազոխիստներից չես էլ զարմանում, հետո էլ երբ նրանց սամուրայական թրով մոռթում են, սիրտդ տեղն է ընկնում, ուրիշ բան չէիր էլ ակնկալում: Տարանտինոյի ստեղծած այս աշխարհն ինձ անձամբ հասցնում է հիստերիայի ու դառնում Վինսենտ Վեգայի սրսկած ադրենալինի չափաբաժինի պես մի բան: Ու երբ ինձ խնդրում են մի բան ասել «Քրեական ընթերցվածքի» մասին, ես ուղղակի ասում եմ. «Մի բան»:

P.S. Կարդալ «Urge Overkill» խմբի «Girl Youll Be a Woman Soon» երգի տակ…

Մաքուր մտքի հավերժ փայլատակում  Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Սիրում ես, բայց ուզում ես մոռանալ: Ուզում ես մոռանալ, բայց ի՞նչը: Մարդուն մոռանալը ցավալի է, լրիվ մտքից հանելը՝ անիմաստ, իսկ նրան մտքում պահելը ենթադրում է էմոցիոնալ հիշողություն: Ցավ չզգալու ու չտանջվելու համար պատրա՞ստ ես ջնջել հիշողությունդ, այսինքն՝ հրաժարվել կուտակած ինֆորմացիայից, կյանքի փորձից, հետևաբար և բուն կյանքից...

Օրհնված են նրանք, ովքեր մոռանում են, քանզի չեն հիշում իրենց սխալների մասին...

Կաուֆմանի, Միշել Գոնդրիի ու Պիեր Բիսմուտի սցենարով ֆիլմ, որը մեկ-մեկ ցիտում է Նիցշե: Այն դեպքերից, երբ չես նայում, այլ զգում ես, ապրում ես, մարմնիդ վրա ես քաշում ու կամ երկու ժամ հետո հանում ես վրայիցդ, կամ մնում դրանով փաթաթված: Քանդվող, քանդված, դեպի քանդում գնացող հարաբերությունների թեման բոլորիս համար ակտուալ է, մենք կամ անցել ենք, կամ անցնում ենք, կամ էլ անցնելու ենք դրա մեջով: Ֆիլմը դիտելուց հետո իրականում դեպրեսիայի մեջ ես ընկնում, ու քեզ հուզող հարցերից շատերը մնում են օդում կախված: Բայց սա այն դեպքերից է, երբ դեպրեսիան մոտիվացնող է լինում: Այս նկարից առաջացած դեպրեսիայից կախվածության մեջ ես ընկնում, շատ եզակի ֆիլմերի ես հանդիպում հետագայում, որոնցից ստացվում է ստանալ դեպրեսիայի քո չափաբաժինը:

Kingsman. Գաղտնի գործակալություն

Վերջին շրջանում լրտեսական ֆիլմերը մռայլ են դարձել...

Kingsman-ը դարձավ գլխիս ընկած բացահայտում: Փաստորեն ես լրտեսական ֆիլմեր նայում եմ ու սիրում, մեկ-մեկ, բայց պատահում է: Հիմնականում դեռահասների համար թիրախավորված այս նկարը, ափսոս, գալիս էր միայն դերասանական կազմի պատճառով: Ու երևի եթե դա չլիներ, «Kingsman»-ն այդպես էլ կմնար անտեսված, որովհետև թրեյլերը ոչ մի հույս չէր ներշնչում:

«Kingsman»-ը ֆիլմ է էսթետների համար: Ամեն ինչ արժի միայն դասական երաժշտության տակ գլուխների տրաքելու տեսարանը: Գլուխները պայթում են հերթով, երաժշտության ռիթմերին համահունչ, երբեմն մեկ-մեկ, երբեմն մի քանի գլուխ միանգամից, իսկ արյունի փոխարեն օդում գունավոր սալյուտ է: Ֆիլմի ամենահամով ու գեղեցիկ բաղկացուցիչ մասը հենց բռնությունն է՝ ակնհայտ, բացեիբաց, արնաշատ, բայց շատ էսթետիկ ու նրբանկատ: Գլուխների ժայթքման տեսարանն իհարկե գեղեցիկ է, բայց «Kingsman»-ը «Kingsman» է դարձնում Աստծո տանը տեղի ունեցող մասսայական սպանդը: Եկեղեցում կատարվող մսաղացից բերանդ բաց է մնում: Իրականում հենց այդ տեսարանն է, որ ստիպեց ինձ «Kingsman»-ին ներառել այս ցուցակում: Եթե ոչ ողջ ֆիլմը, ապա գոնե այդ տեսարանը, այդ ֆանտաստիկ, հարբեցնող, այդքան մտածված ու WOW առաջացնող տեսարանը պետք է գոնե մեկ անգամ անպայման դիտել:

Արման Գասպարյան

Incendies

Որովհետև սա, թերևս, զրոյականների լավագույն ֆիլմերից է: Ու ոչ միայն բացառիկ դրամատուրգիայի, ռեժիսուրայի ու դերասանական խաղի, մարդկային զգացմունքները ճզմող պատումի շնորհիվ: Նաև որովհետև ներկայիս աշխարհի համար թեման խիստ ակտուալ է:

City Of God

Բրազիլական կինեմատոգրաֆի այս բյուրեղի սահմանած նշաձողը հետագայում չհաջողվեց հաղթահարել անգամ մեծագույն ռեժիսորներին: Ռիո ԴեԺանեյրոյի արվարձանների իրականությունը կինոդիտողին է փոխանցվում անփոփոխ, կուսական ճշմարտացիությամբ` զուրկ ավելորդ պաթետիզմից ու «բարոյական» դասերից: Արդյունքում ստանում ես կտավ, որն անհնար է դիտել առանց շունչը պահելու:

Mad Max:Fury Road

Այս տարի Ջորջ Միլլերը ցույց տվեց, որ կինոյում հնարավոր է հրաշալի համատեղել հեղինակայինն ու մասսայականը, բլոքբաստերն ու արվեստի գործը: 2015թ-ի լավագույն կինոփորձերից մեկը «Խելառ Մաքսը» դարձավ, որովհետև այն պարունակում է այն ամենն, ինչ պետք է կինոսիրողին` դրայվ, սեր մանրուքների նկատմամբ, հետաքրքիր պատմություն պոստապոկալիպտիկ միջավայրում և դինամիկա, որը ոչ մի վայրկյան չի ձանձրացնում:

Արտակ Գևորգյան

The Fountain (2006)

Տաղանդավոր Արոնովսկու ու սաունդթրեքների աստված Clint Mansell-ի համատեղ գլուխգործոցը եզակի դեպքերից է, երբ ֆիլմն ու երաժշտությունը 10/10 են, կատարյալ սցենար ու անթերի դերասանական խաղ, ֆիլմի ատմոսֆերան ստիպում ա փշաքաղվել առաջին րոպեից մինչև վերջինը, էս միայն ֆիլմ չի, պոեզիա է, երաժշտություն սիրո, կյանքի, մահվան, անմահության մասին, Արոնովսկին նայողին տիեզերքում հավերժական հարցերի շուրջ ճանապարհորդելու ա տանում, բացառիկ, լուրջ ու էսթետիկ ֆիլմ:

Левиафан (2014)

Ժամանակակից ռուսական կինոյի ամենահաջողված ռեժիսորներից մեկի՝ Զվյագինցևի ապտակն է հետխորհրդային բոլոր ժողովուրդներին, սա բոլորի մասին ֆիլմ ա՝ հավատքի, պետական ու իրավական համակարգի, ընտանիքի, ընկերության մասին, ռեժիսորը կատարյալ ներկայացրել է մարդկային ճակատագրեր ուտող «հրեշի» մասին ֆիլմում: Մարդկային կյանքերի վրա կառուցված եկեղեցում աղոթող քաղաքական ու հոգևոր վերնախավի տեսարանի համար արժի էս ֆիլմը նայել ու նայել: «Левиафан»-ը կարևոր է նայելու, հոգևոր ու քաղաքական «կեղտից» ազատվելու ու մարգինալ մոտեցումները վերանայելու համար:

Beasts of No Nation (2015)

Բացարձակ ռեալիզմ, առանց սենտիմենտալ դրվագների, մանկությունից խեղված ճակատագրերի մասին, երբ մարդն առանց իր կամքի, առանց իր որոշումների արդյունքում հայտնվում ա ամենաիսկական «դժոխքում»: Էնքան իրական ա ամեն ինչ թվում, որ ֆիլմում հնչած ամեն մի կրակոցը քո մարմնի վրա ես զգում:

Պատրաստեց Անի Հակոբյանը

Մեկնաբանություններում կարող եք գրել Ձեր սիրելի ֆիլմերը :)