Անարժանաբար մոռացված մարդ, ում անունը Հայաստանում շատերը դժվար թե լսած լինեք, էլ չեմ ասում՝ կարդացած լինեն նրա ամենահայտնի գործը՝ «Մանկավարժական պոեմը», որը համարվում է մանկավարժության վերաբերյալ աշխարհի լավագույն ստեղծագործություններից մեկը: ՅՈւՆԵՍԿՕ-ն 1988 թվականը հայտարերեց Ա.Մակարենկոյի տարի, իսկ նրա գրքերը լույս են տեսել, ուշադրությու՛ն, աշխարհի գրեթե ԲՈԼՈՐ լեզուներով:
Մարդ, ով նոր երեխա ընդունելով մանկատուն, որն ինքը ղեկավարում էր, հրաժարվում էր վերցնել երեխայի անձնական գործը, ասելով. «Ես չեմ ուզում իմանալ ոչ մի վատ բան երեխայի մասին, այստեղ նոր կյանք է սկսվում»:
Մարդ, ում 3.000 անչափահաս խնամքազուրկ սաներից ՈՉ ՄԵԿԸ ետ չգնաց դեպի հանցավոր անցյալ:
Մարդ, ում սաներից ՈՉ ՄԵԿԸ Հայրենական մեծ պատերազմում չդարձավ ազգի դավաճան:
Մեր օրերում այս մարդու մասին գրեթե չեն խոսում և չեն գրում:
Բայց հերոսներին պե՛տք է ճանաչել:
Կից նյութն՝ այստեղ։
