«Իրավունք» օրաթերթը գրում է.
«Թրաֆիքինգի զոհ դարձած անձանց պատմությունների շարքում այս հերթական դեպքը առանձնահատուկ ողբերգական երանգներ ունի: Չնայած, միգուցե սխալվում ենք. քիչ չեն հայաստանյան մարմնավաճառներն ու կավատները, ովքեր առանց որևէ մտահոգության իրենց «բիզնեսն» են ծավալում Թուրքիայում: Բայց ահա մեր զրուցակիցը՝ Նարինեն, այլ կերպ է նայում դրան: Նարինեն, ինչպես ինքն է պատմում, ոչ թե սեփական կամքով, այլ թրաֆիքինգի զեհ է դարձել և շահագործվել Թուրքիայում: «Ինձ համար ամենացավալին այն է, որ ես խաբվեցի հայ կնոջ կողմից: Մինչ օրս չեմ կարողանում վերագտնել վստահությունս մարդկանց նկատմամբ. վախը, ցավն ու դաժանությունը այլևս իմ անբաժան ուղեկիցներն են դարձել: Ախր, ես ընդամենը 18 տարեկան էի, նոր-նոր էի կյանք մտնում: Ի՞նչ իմանայի, որ մեր մտերիմ հարևանուհին արդեն ինձ վաճառել էր թուրքերին: Ամեն անգամ հիշելով Թուրքիայի Անթալիա քաղաքում վերապրածս 15 օրերը, կարծես կրկին անցնում եմ այդ դժոխքի միջով:
-Ինչպե՞ս ընկաք թակարդը:
-18 տարեկան էի: Ապրում էինք սոցիալապես ծանր պայմաններում, տեսնում էի` ինչպես են ծնողներս ծայրը ծայրին հասցնելով` փորձում ինձ ուսման տալ: Մեր հարևանուհի Աննան, տեսնելով մեր վիճակը, մի օր եկավ մեր տուն, մամայիս ասաց, որ ինքը երկու ամսով գնում է Անթալիա՝ բարեկամների մոտ: Իբր թե, նրանք էնտեղ ռեստորանային բիզնես ունեն: Եվ առաջարկեց. «Աղջկադ տանեմ էնտեղ: Մի երկու ամիս երեխեքին կնայի, հայերեն կսովարեցնի, ամսական 1000 դոլար փող կտան: Երկու ամիս կաշխատի, հետս ետ կբերեմ»: Ծնողներս համաձայն չէին, բայց ես հավատալով ու մի կաթիլ անգամ չկասկածելով հարևանուհուս խոսքերի ճշմարտացիությանը՝ իր հետ գնացի Անթալիա: Հիշում եմ` մայրս արցունքն աչքերին ինձ ճանապարհեց, մինչեւ վերջին պահն էլ սիրտը անհանգիստ էր, ասում էր՝ ո՞ւր ես գնում, ախր, էրեխա ես, քո ի՞նչ աշխատելու ժամանակն է»,- հիշելով՝ Նարինեն էլ սկսեց արտասվել, ապա արցունքները խեղդելով՝ շարունակեց. «Որ իմանայի մորս արցունքները տեղին են, չէի գնա: Հասնելով Անթալիա` ինձ տարան մի բար, որտեղ սեղանի շուրջ նստած էին թուրք մարմնավաճառներ: Ինձ տարան, նրանց կողքը նստեցրին: Եվ պարզվեց, որ թուրքերը պետք է ընտրություն կատարեին ու մեզանից որևէ մեկի հետ գնային առանձին սենյակ: Սկսեցի ընմբոստանալ, ասացի, որ սա իմ տեղը չէ, բայց Գագիկը (թրաֆիքյորը) ապտակեց ինձ ու ասաց. «Դերասանություն մի արա, Հայաստանում ով է իմանալու այստեղ ինչ ես արել. թուրքերի հետ կեր-խմի, քեֆ արա, փողդ ստացի ու գնա»: Ինձ հետ այլ հայ աղջիկներ էլ էին եկել. նրանք մի քիչ ըմբոստանալուց հետո համաձայնեցին, բայց ես երբեք նման քայլի չէի գնա: Դրա համար էլ ինձ տարան, փակեցին սենյակում ու տասնհինգ օր անընդմեջ միայն ծեծում էին: Մենակ նրա համար, որ թուրքերի հետ սեռական հարբերություն չէի ուզում ունենալ, չէի ուզում ստրկանալ, վաճառվել թուրքերին. մի բաժակ ջուրն ինչ է որ՝ էդ էլ չէին տալիս: Ասում էին. «Աղջի, գիտե՞ս, թուրքերի խելքը հայ աղջիկների համար գնում է, գիտես ինչ փողեր կտան: Մանավանդ իմացել են, որ կույս ես. միլիոններ են խոստանում քո համար»: Կկարողանա՞ր երկար դիմանալ Նարինեն, եթե բախտը մի փոքր չբերեր. «Երբ մեզ բոլորիս բերեցին Տրապիզոն, որպեսզի վիզայի ժամկետները երկարացնեն, ես նկատեցի մի ոստիկանի, ով ռուսերեն, չէի ասի, որ շատ լավ, բայց հասկանում էր: Մոտեցա ու միանգամից` հենց իրենց ներկայությամբ ասացի, որ օգնեն ինձ, որ ինձ բռնի ուժով են պահում: Մեր ղեկավարը սկսեց արդարանալ, թե նա իմ քեռին է, և ես պարզապես շատ եմ կարոտել ծնողներիս, ովքեր իբր շուտով պետք է միանան ինձ:
Ոստիկանն այնուամենայնիվ հավատաց ինձ, վերցրեց անձնագիրս և իր հեռախոսը տրամադրեց, որ զանգեմ ծնողներիս: Զանգելուցս հետո ծնողներս միանգամից դիմել էին Հայաստանի ոստիկանություն, իսկ ես ոստիկանի շնորհիվ և աջակցությամբ վերադարձա: Նույն օրն էլ գնացի ոստիկանություն և պատմեցի այն դժոխքի նման տասնհինգ օրերի մասին, որոնք անցկացրել եմ Թուրքիայում»:
