Ձկնորսը իր պապերի ավանդույթի համաձայն ափին նախապատրաստում էր մակույկը և ուռկանը ծով մտնելու համար: Զրույցի բռնվեցի՝
- Լա՞զ ես:
- Հա, դու ի՞նչ ազգ ես:
- Հայ եմ:
- Լավ մարդիկ են հայերը, կուզե՞ս հետս ծով գալ, չե՞ս վախենա:
- Չեմ վախենա:
- Դե, գնացինք:
Մակույկը դանդաղորեն սահում էր թույլ ալեկածված ծովի մակերևույթով, իսկ լազ ձկնորսը անշտապ ձգում էր ուռկանը՝
- Ձգելով կգնանք, հետո հավաքելով հետ կգանք, մի ժամ կտևի, համ էլ կզրուցենք:
- Վաղու՞ց ես ձկնորսությամբ զբաղվում:
- Մանկուց, դե, մենք հին նավաստիներ ու ձկնորսներ ենք: Նախնիներս այժմվա Թուրքիայի Արկաբի գյուղից են, հետո են եկել Վրաստան ու չեն կարողացել վերադառնալ, սահմանը փակել են; Պապս ժամանակին իր մակույկով ջարդերից պրծած երկու արդվինցի հայ ընտանիք է փրկել՝ մի օրվա մեջ երկու անգամ ծովով թիավարելով համարյա մինչև Բաթում ու էլի հետ՝ Արկաբի: Հետո դրանցից մեկի տղան պապիս փրկել է Բաթումում ստալինյան բռնաճնշումների ժամանակ, երբ նրան ուզեցել են գնդակահարել:
- Ա՜յ քեզ բան:
- Հա, շատ լազեր են հայերին փրկել կոտորածից այ այսպիսի մակույկներով, ու դրանցից մեկի տղան էլ՝ իմ պապին: Այս ծովը լազի ու հայի ծով արյուն է տեսել ու դրանից շատ էլ՝ այս երկուսի բարեկամություն, դրա համար ուզեցի հետս գաս:
