Եվ հանկարծ հեռախոսը զանգեց:

— Այստե՞ղ ես, — հարցրին: — Ժամն է:

— Գալիս եմ, — ավտոմատաբար պատասխանեցի ես:

— Արդեն ուշ է: Շտապիր:

Ինձ դա արդեն հոգնեցրել է:

Ես որոշեցի վերցնել մուրճը և հարվածել... Մի փոքր հաջողություն, և անվերջանալի տանջանքները կվերջանան:

Լավ կլիներ: Այլևս ոչ ոք չի նայում... Այլևս ոչ ոք չի հարմարեցնում... Այլևս ոչ մի բանտ:

Երբևիցե բոլորը կիմանան այս արարքիս մասին...

Երբևիցե ինչ-որ մեկը նույնպես կվարվի...

Նրանից հետո ուրիշը...

Եվ ուրիշը...

Եվ շատերը կխիզախեն:

Պետք է հիմնովին վերջ տալ նրանց: Ազատվել նրանցից, ինչպիսին էլ նրանք չլինեն...

Եվ հանկարծ ես հասկացա, որ իմ երազանքը անիրականանալի է: Մեր ստրկությունը խոր ներթափանցել է մեր կյանք... Մենք մեզ համար կապանքներ ենք ստեղծել և այժմ այլևս չենք կարողանում առանց դրանց ապրել:

Անհրաժեշտ է դա ընդունել...

Մենք այլևս չենք կարող ապրել առանց ժամացույցի:

Առակի հեղինակը Խորխե Բուկայն է՝ հայտնի արգենտինացի հոգեթերապևտ և պոպուլյար հոգեբանության մասին գրքերի հեղինակ:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել