Ապրիլի 25-ը Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին նվիրված միջոցառումների յուրահատուկ ամփոփման օր ստացվեց: Այդ ամփոփումների մեջ, իհարկե, առանձնանում են Հայաստան այցելած նախագահների մասին տարատեսակ մեկնաբանությունները:
Նախ պետք է շնորհակալություն հայտնել այն 4 նախագահներին ու բոլոր պատվիրակություններին, որոնք ներկա գտնվեցին Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակին նվիրված արարողությանը:
Ռուսաստանի, Ֆրանիսայի, Սերբիայի և Կիպրոսի նախագահներն իրենց խոսքում հստակ դիրքորոշում արտահայտեցին, այն է՝ ճանաչել և դատապարտել ցեղասպանությունները: Պուտինի այցը Հայաստան շատ կարևոր էր, որքան էլ մարդիկ ընդդիմանան դրան, բայց ՌԴ նախագահն այսօր աշխարհի ամենաազդեցիկ քաղաքական գործիչներից մեկն է, և նրա ներկայությունը քաղաքական առումով շատ կարևոր էր: Այսպիսով ՌԴ նախագահը ցույց տվեց, որ պատրաստ է համագործակցել Թուրքիայի հետ այս կամ այն հարցով, բայց դա չի նշանակում, որ թուրքերը բացի տնտեսական համագործակցությունից կարող են ինչ-որ ավել ակնկալիքներ ունենալ:
Օլանդի այցը Հայաստան ցույց տվեց հայ ու ֆրանսիացի ժողովուրդների դարավոր բարեկամությունը, բացի այդ, այս այցով Եվրոպայում ազդեցիկ Ֆրանսիան ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, որ Եվրոպան համագործակցել և համագործակցելու է Հայաստանի հետ, ու այն, որ Հայաստանը Եվրոպայում մեկուսացված է, ավելի քան անիմաստ արտահայտություն է: Ուղղակի 4 դեպք կարելի է նշել վերջին մի քանի օրերից, ու կհասկանաք, որ տարածաշրջանում Եվրոպայի հետ ավելի սերտ կապերի մեջ է Հայաստանը, ոչ թե Վրաստանը կամ Թուրքիան: Ավստրիան ճանաչեց Հայոց ցեղասպանությունը, Գերմանիայի նախագահը կոշտ խոսեց և օգտագործեց ցեղասպանություն բառը, Էյֆելյան աշտարակի և Կոլիզեումի՝ Եվրոպան խորհրդանշող երկու կարևոր սիմվոլների լույսերն անջատվեցին՝ ի նշան հարգանքի:
Կիպրոսի և Սերբիայի նախագահների այցելությունն ավելի քան հասկանալի է: Բախտակից պետություններ են, որոնք ևս խնդիրներ ունեն Թուրքիայի հետ և բացի այդ՝ եղբայրական ժողովուրդներ են: Թուրքիայի եղբայրները դարասկզբին հորինված ադրբեջանցիներն են, իսկ մեր եղբայրները դարավոր ժողովուրդներ են, սրանով իսկ ամեն ինչ ասված է:
Հոխորտալու փոխարեն փաստերին նայեք ու կատարված աշխատանքին: