Հեռացողներն էլ են կարոտում, այլապես երազում մեզ չեն այցելի

Կարոտ…
Տեսնես ավելի սարսափելի բառ կա՞: Ես հաստատ չգիտեմ: 
Անգամ մահը, որ սարսափեցնում է, էլի նույն կարոտի պատճառով է:
Եթե աշխարհից հեռացել է նա, առանց ում կյանքը չես պատկերացրել, հավատա, որտեղ էլ լինի, նա կուզեր լսելի ձայնով ականջիդ կշշնջա. «Ես պատրաստ եմ դրախտը փոխել դժոխքի հետ, միայն թե լինեմ քո կողքին»:
Կարոտն է կյանքի միակ ցավը, այլ տառապանք չկա: Հեռացողներն էլ են կարոտում, այլապես երազում մեզ չեն այցելի: 
Հանդիպում ենք, բաժանվում, կարոտում, մեռնում...
Ունայն է, բայց ապրել է պետք՝ թեկուզ ապագայում կարոտից մոխրանալու հեռանկարով...