Այսօր Հայաստանում կա ԵՐԿՈՒ ԽՆԴԻՐ, մեկը ժողովրդինն է՝ տապալել ստրկապետությունը, ազատագրվել լծից, մյուսը ռեժիմինն է՝ երկարաձգել իր գոյությունը, որքան հնարավոր է: Իշխանությունն իր մասն իրագործում է հի՜ն փորձված մեթոդներով, անել ամեն բան, որը կզբաղեցնի ժողովրդի միտքը, կշեղի նրան իր բուն անելիքից՝ ապստամբելուց: Փուչիկների կամ անվադողերի հրավառություն, ծեծ քաշքշուք՝ համ յուրայիններին, համ հակառակորդներին, անվերջանալի դատավարություններ, շարունակ թարմացվող քրեական գործեր, ցեղասպանի թոռը Հայաստանում, ատոմակայանում ՉՊ-ներ, սահմաններում բախումներ (խելոք մնացեք, թե չէ պատերազմ կլինի) և այլն և այլն...
Սրան ավելացրած՝ շարունակ չկայացող ԵՏՄտուկի անվերջ, անսպառ նյութերը, դրանց քննարկումները՝ մտա՞նք, թե՞ չմտանք, բա հիմա ի՞նչ ենք անելու: Մի խոսքով ռեժիմն իր մասով գործում է «անխափան», 100 տարվա նավթալինահոտ մեթոդներն ու փորձն արդարացնում են իրենց նաև 21-րդ դարում, ցանկացած «լուրջ ապուշությունով» զբաղեցնել, շեղել ժողովրդին, որպեսզի ժամանակ չունենա հիշելու իր «բուն անելիքը»...
Հետևություն՝ խունտան ունի հնուց իրենց արդարացրած պատրաստի, փորձված մեթոդներ: Մնում է, որ մեր ժողովուրդն իր «մենթալիտետով» նախորդ դարերից տեղափոխվի 21-րդ դար և, աշխարհի բախտակից ժողովրդների փորձն ուսումնասիրելով, կատարի ԽՆԴՐԻ իր մասը, որը ՄԻԱԿՆ է՝ չշեղվել ոչ մի բանից, նույնիսկ բնական աղետի մեջ տեսնել հանցագործ ռեժիմի մատը և մեկ ժամ շուտ ձերբազատվել նրանից...
