Շատ երկրներում իշխանությունները հաճախ կորցնում են սեփական ժողովրդի հետ շփման եզրերը` վախենալով նրա` երբեմն անկառավարելի կամ էլ կառավարելի ակտիվությունից:
Ստացվել է այնպես, որ ճգնաժամային իրավիճակներում իշխանությունը սովորաբար կորցնում է անմիջապես ժողովրդին դիմելու ընդունակությունը, կամ, ըստ էության, բացահայտորեն վախենում է դիմել ժողովրդին` ներքաշելով նրան ռացիոնալ երկխոսության դաշտ…
Ինչ խոսք, որևէ իշխանություն ապահովագրված չէ արտաքին բարոյական մաշվածությունից, որը, ցավոք սրտի, ուղեկցվում է ազդեցության տարբեր կլանների կոշտ պայքարով, ինչը հաճախ հանգեցնում է իշխող էլիտայի ներքին համախմբվածության բացակայությանը և լուրջ տարաձայնությունները մոռանալու անընդունակությանը:
Իշխանությունները հաճախ հասարակության մեջ տիրող տրամադրությունների, ինչպես նաև էլիտաներում տեղի ունեցող գործընթացների մասին օբյեկտիվ տեղեկություններ չունեն կամ էլ ընդունակ չեն կատարել այդպիսի տեղեկությունների իրատեսական վերլուծություն:
Այդ իսկ պատճառով, սովորաբար «Ազատության հրապարակ» ունեցող երկրներում, որտեղ ցանկացած պահի կարող է հավաքվել ժողովուրդը, իշխանությունները մինչև վերջին պահը համոզված են ճգնաժամը կանխելու իրենց ունակության վրա:
Այս դեպքում, հնարավոր է, որ իշխանության համոզվածությունն ունի բավարար հիմքեր, սակայն քաղաքականության մեջ «պատից կախված հրացանը տարին մեկ անգամ կարող է կրակել» ֆորմուլան կարող է գալ հրապարակ: Բայց այս ամենի մեջ շատ ավելի էական տարր է անկյուն քշված. Գրեթե միշտ հավուր պատշաճի գնահատական չի տրվում ընդդիմության կարողություններին:
Ես վստահ եմ, որ դա ամենից կարևորն է, քանի որ այդ կարողության գերագնահատումը ոչ պակաս վտանգավոր է, քան թերագնահատումը:
Երբեմն իշխանության անսպասելի հզոր արձագանքը դեռ թույլ ընդդիմության ակտիվությանը, իրենց կամքից անկախ, նպաստում է հենց իշխանության միջոցների հաշվին այդ նույն ընդդիմության գործողությունների ընդլայնմանը, որից մինչ օրս չեն կարողացել օգտվել ժամանակի ընդդիմադիրները կամ օգտվել են շատ վատ…
