Այսօր «Չորրորդ ինքնիշխանություն» թերթը մի հետաքրքիր հրապարակում էր ներկայացրել, որում խոսվում էր այն մասին, թե «Հայոց արծիվներ» հասարակական-հայրենասիրական կազմակերպության նախագահ Խաչիկ Ասրյանը վճռական տրամադրություն ունի Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին հրավիրել Սյունիք և այստեղ նրան հանձնել կազմակերպության բարձրագույն պարգրևը՝ «Հայոց արծիվ» մեդալը: Ինքը, Խաչիկ Ասրյանն, այս առթիվ, պատասխանելով լրագրողների հարցերին, ասել էր, թե դեռ տեղի չունեցածը չի մեկնաբանում… Այս հրապարակումը գրավեց մեր ուշադրությունը: Գրավեց, որովհետև այն ավարտվում էր Պուտինին Սյունիք հրավիրելու մասին տեղեկատվությամբ: Ինչու՞ Սյունիք: Մի՞թե Խաչիկ Ասրյանը, եթե այդպես լրջորեն է տրամադրված Ռուսաստանի նախագահին պարգևատրելու հարցում, չի կարող մեկնել Մոսկվա և այնտեղ հանձնել պարգևը, կամ էլ այդ պարգևը չի կարող հանձնել Երևանում՝ Պուտինի որևէ այցի ժամանակ… Կարող է, իհարկե, մանավանդ Խաչիկ Ասրյանին ճանաչում են ռուսական շրջանակները, բազմիցս ՀՀ-ում ՌԴ դեսպանը, ներկա գտնվելով «Հայոց արծիվների» բազմամարդ միջոցառումներին, իր գոհունակությունն է հայտնել, տեղեկացրել, որ Ռուսաստանի որոշ քաղաքական շրջանակներ հետաքրքրված են Խաչիկ Ասրյանի գործունեությամբ: Հետևաբար, հենց այդ շրջանակներն էլ ճանապարհ կբացեին Ասրյանի համար դեպի Պուտինի աշխատասենյակ: Սակայն խնդիրը Սյունիքում մեդալը հանձնելու մեջ է: Այո, Խաչիկ Ասրյանը սյունեցի է, այստեղ է ձևավորել «Սյունյաց արծիվներ» կազմակերպությունը, սակայն ինչու՞ պիտի Խաչիկ Ասրյանը Պուտինին հրավիրի Սյունիք, եթե մարզպետ լինի Սուրիկ Խաչատրյանը կամ մեկ ուրիշը: Սյունիք կարող է հրավիրել աշխարհի գերտերությունների ղեկավարներից մեկին միայն Սյունիքի մարզպետը… Հրապարակման մեջ Պուտին-Ասրյան յուրատեսակ համակցումը չենք ուզում համարել լրագրողական երևակայության արգասիք: Լրագրության մեջ ոչինչ պատահական չի լինում, ոչ մի զուգահեռ հենց այնպես չի ձևավորվում: Այս դեպքում՝ նույնպես, քանզի լրագրողը կհասկանար ձեռնարկի լրջությունն ու երբևէ ծաղրի կամ հեգնանքի առարկա չէր դարձնի Պուտինին և Խաչիկ Ասրյանի նախաձեռնությունը: Հրապարակումն աչքի է ընկնում լրջությամբ, երբեմն պատահող հեգնանքի բացակայությամբ: Հաճախ են մեր լրագրողները հեգնել Խաչիկ Ասրյանին: Իսկ այս դեպքում տիրապետողը գերագույն լրջությունն է… Ուրեմն, ինչ-որ բան այստեղ բխում է օբյեկտիվ իրականությունից: Իսկ ո՞րն է այդ օբյեկտիվ իրականությունը: Ռուսաստանը Հայաստանում այսօր առաջնորդներ և հենարաններ է փնտրում, որովհետև նախկին բոլոր հենարանները հօդս ցնդեցին, շատ առաջնորդներ Ռուսաստանի սրտով չեղան: Գիտենք, որ տևական ժամանակ Հայաստանում Ռուսաստանի հենարանի կարգավիճակին էին ձգտում Ռոբերտ Քոչարյանը և Գագիկ Ծառուկյանը: Ռոբերտ Քոչարյան-Վլադիմիր Պուտին երևութական ալյանսը վաղուց գոյություն չունի: Ավելին, Ռուսաստանն այսօր չի կամենում ի դեմս Քոչարյանի տեսնել իր գործընկերոջը: Գագիկ Ծառուկյանը ևս ,,չհամապատասխանեց,, այն չափանիշներին, որոնք իր համար ուրվագծել էր Ռուսաստանը: Բացառվում է նաև Սերժ Սարգսյանը, որն ամբողջապես սերտակցված լինելով օլիգարխիային և լինելով անկանխատեսելի իր քաղաքական որոշումների մեջ՝ կարող էր ցանկացած պահի փոխել իր մոտեցումներն ու մտադրությունները: Մինչդեռ Ռուսաստանին պետք է մեկը, որն աչքի է ընկնում իր կայուն հայացքներով և մոտեցումներով: Խաչիկ Ասրյանը ռուսամետ չէ, ազգայնական է, որի համար գլխավորը պետականությունն է, հայոց պետականությունը: Նման գործիչները հուսալի են, որովհետև նրանք շահագրգռված են ազգային պետության հզորացմամբ՝ մշտապես ձգտելով իրենց շուրջ ձևավորել կայուն բարեկամություն: Ռուսաստանին այսօր խիստ անհրաժեշտ է հենց նման գործիչը, որովհետև ԵՏՄ ստեղծումից հետո կարող են տեղի ունենալ անկանխատեսելի գործընթացներ, Ռուսաստանը կարող է այդ միության մեջ մենակ մնալ: Այսօր Ռուսաստանը դուրս է մղվում նաև տարածաշրջանից և մասնավորաբար ղարաբաղյան կարգավորումից, քանզի ԱՄՆ-ը վերջին շրջանում ամեն ինչ անում է, որպեսզի կարգավորման գործընթացում լինի առաջատարը, շահի Ղարաբաղի վստահությունը: Ռուսաստանը ֆիասկո է ապրել, ռուսաստանյան ծրագրերը տապալվել են: Հիմա Ռուսաստանը պետք է ձգտի ոչ թե ադրբեջանական շահերի սպասարկմանը, այլ սիրաշահի Հայաստանին ու Ղարաբաղին՝ նվազեցնելու համար ամերիկյան գործոնը: Այդ ջանքերը կարող է գնահատել միայն ազգային պետության հավատավորը: Ուրեմն, չի բացառվում, որ Հայաստանում առաջնորդներ որոնելիս՝ Ռուսաստանը կանգ առած լինի Խաչիկ Ասրյանի թեկնածության վրա: Բայց նորից հարցնենք, ի՞նչ կապ ունի Սյունիքը: Պարզվում է, Սյունիքը կարող է դառնալ լակմուսի թուղթ ռուսական ներկայության ճանապարհին: Սյունիքն այսօր Հայաստանի արդյունաբերության հզոր կենտրոններից է, որը, սակայն, բաժանված է Կանադայի, Միացյալ Նահանգների և որոշ եվրոպական երկրների միջև: Սյունիքը սահմանակից է Իրանին և Ադրբեջանին: Կնշանակի, կրկնակի մեծանում է նրա արժեքը: Եվ հենց Սյունիքում պետք է լինի մի մարզպետ, ըստ Ռուսաստանի, որը կարողանա սերտ հարաբերություններ հաստատել Ռուսաստանի հետ և նպաստել Ռուսաստանի ներկայության ընդլայնմանը: Ահա ինչու, մեր կարծիքով, Պուտինին մեդալ տալու վայր է հիշատակվում Սյունիքը: Եվ՝ Խաչիկ Ասրյանի ձեռքով: Այսինքն, Սյունիքի մարզպետի ձեռքով: Այսքանից հետո կարելի է հարցնել. Խաչիկ Ասրյանը գուցե արդեն Սյունիքի մարզպե՞տն է, գուցե երկրի իշխանական վերնախավը կայացրե՞լ է նման որոշում՝ սպասելով հարմար առիթի՝ Խաչիկ Ասրյանին պաշտոնապես մարզպետ հռչակելու համար: Նաև իրեն այդ մասին տեղեկացնելու, քանզի Ասրյանը մեզ հետ ունեցած զրույցում հայտնեց, որ իր հետ ոչ ոք չի քննարկել մարզպետական հեռանկարի հարցը… Լևոն Մութաֆյան

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել