Փոքր հատված նոր վեպից

... Ըհը… բարանման ինչ-որ բան է, կարելի է մտնել… 
- Հիսուն օղի,- ասում եմ բարմենին ու տեղավորվում կանգնակի մոտ: 
- Հյութ կամ լիմոն կուզե՞ք,- հարցնում է: 
- Չէ, միայն օղի: 
Դժվար է գնում, կողքիս նստած մեծ փորով կենդանին նկատում է դա ու մեկնաբանում. 
- Ախպեր, նորմալ արաղ չկա ստեղ, հիմա ո՞վ ա ստեղ արաղ խմում, չգիտե՞ս, որ սաղ լցած են: 
Գլխի շարժումով հասկացնում եմ, որ համաձայն եմ ու էլի օղի եմ ուզում. 
- Տրամ չունես, հա՞, ախպեր, բայց որ ինձ լսես, չես խմի, էդ հարցի լուծում չի… 
Էս անգամ ընդհանրապես չեմ նայում դրա կողմ, որ վերջապես անցնի ինձնից, առանց հայացքս թեքելու` երկրորդն եմ խմում (էս մեկն ավելի լավ է գնում): Հետո գալիս է երրորդը, չորրորդը, հինգերորդը… Կենդանու ձայնը նորից է լսվում… Ինձ հանգիստ է թողել, հիմա էլ կողքի նստած կարմիր մազերով պուտանկի հետ ռուս-ուկրաինական հարաբերություններից է խոսում, կարմիր մազերովն էլ լուրջ դեմքով գլուխն է թափահարում, թե իբր համաձայն է: 
- Հաշիվս կտա՞ք,- խնդրում եմ բարմենին: 
- Ձեր հաշիվը փակել են,- ասում է ու գլխով սրահի կողմը ցույց տալիս:
Շավոն էր… մեր թաղի Շավոն… Մի տիկնիկի հետ նստած է... Հազար տարի չեմ տեսել, բայց չեմ ուզում մոտենալ… Մի շիշ ռոմից ու հինգ բաժակ օղուց հետո ոտքի վրա կանգնելը խաղ ու պար չի, չեմ ուզում Շավոն ինձ էսպես տեսնի (<<լուրջ մարդիկ ենք, ի վերջո>> շարքից), բայց ինքն արդեն ինձ նկատել է, ու դա դեռ բավական չի, վճարել խմածս օղիները: Դանդաղ քայլում եմ դեպի զուգարան, լվացվում եմ ու վերադառնում հետ: Բարևում եմ Շավոյին, առաջարկում է` նստեմ իր սեղանին: 
- Մի քիչ պատմի, ո՞նց ես,- հարցնում է: 
- Լավ եմ,- ասում եմ,- սովորական: 
- Սովորական չես,- ասում է,- էս ի՞նչ ա վիճակդ, խի՞ ես կռացած քայլում: 
Էս էլ երկու: Էս գրողի տարածները չեն հասկանում, որ ես կռացած քայլողներից չեմ, չեն հասկանում, որ չի կարելի ինձ էդ հարցը տալ, չի կարելի կասկածել ամրությանս… 
- Գնացի, լավ մնա,- ասում եմ:
- Նստի, այ ախպեր, նեղացա՞ր, հո դու գիժ չես, հազար տարվա ընկերդ եմ, բա ամոթ չի՞:
- Չեմ նեղացել, ուղղակի հոգնած եմ:
- Սպասի, ես էլ եմ դուրս գալիս, տուն չե՞ս գնում, միասին կգնանք: 
- Տուն չեմ գնում:
Դուրս եմ գալիս ու քայլում... Մաքուր օդն իբրև թե պիտի սթափեցնի, բայց գլուխս ավելի շատ է սկսում պտտվել: Նստում եմ սալաքարին ու հավաքում նրա հեռախոսի թիվը:
- Խմած ե՞ս,- հարցնում է:
- Սատկած եմ:
- Գլուխ ե՞ս գովում:
- Չէ, իրականությունն եմ ասում:
- Էդքան խնդրել էի… Դու գիտես…
Հեռախոսն անջատում է. <<բաժանորդն անհասանելի է>>… Հա, էդ բաժանորդն արդեն չափից դուրս անհասանելի է, բոլոր բաժանորդներից ամենաանհասանելին…

… Ամեն բան սարսափելի դարձավ այն ժամանակ, երբ սկսեցինք ամեն մեկս մեր խրամատը փորել… Ես կուլ գնացի իմ հորինած հեքիաթին ու գլուխս կախեցի, իսկ նա գլուխը հանել էր իր խրամատից ու թքած ուներ` կկրակեն, թե չէ… Նա սովոր էր կրակոցներին, սովոր էր ինձ եկող կրակոցներն ու գլխիս նետվող քարերն իր վրա վերցնել… Իսկ ես… ես անգամ մի քարից չպահեցի նրան, անգամ մի կրակոցի ժամանակ ձայն չտվեցի, որ կռանա…

Կներես ինձ, խելառս... 
Գիտեմ, որ կներես թուլանալս, քեզ քամուն տալս կներես ու էն բոլոր ժամերը, որ չունեցար ինձ հետ... 
Քեզ վրա քարեր կշպրտեն մարդիկ, ցավից շապիկդ կպատռես, արյունդ կքամվի երակներիցդ ու անգամ էդ ժամանակ, անգամ արյան վերջին կաթիլում դու ինձ կներես... որովհետև ինձ նման չես...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել