Իմ խաղասիրությունն ու մարդասիրությունը ավարտվում է այն ակնթարթից, երբ դիմացի կողմը արդեն չի ընդունում խաղաղությունը և նրա հարձակումը ակներևէ:
Այո, ես ուզում եմ, որ մեր տարածաշրջանում հայերն ու ադրբեջանցիները խաղաղ ապրեն, բարեկամություն անեն, չսպանեն իրար: Բայց եթե այն կողմից կրակոց է արձակվում դեպի հայ զինվորը, ես ծաղկեփնջով չեմ դուրս գալու նրանց առաջ: Այլ բոլոր հնարավոր ու անհնարին զինատեսակներով: 
Իսկ եթե նրանք հաց ու աղով կգան մեր կողմ: Կընդունենք որպես մարդ արարած: Ոչ մենք ենք վերանալու ոչ իրանք: Հարևան ենք մեկա մնալու: Երկրներով չենք տեղափոխվելու այլ տարածաշրջան: 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել