Tert.am-ը գրում է.

Tert.am-ի հետ զրույցում դերասան, սցենարիստ, ռեժիսոր, երգիչ, պրոդյուսեր, Հայաստանի վաստակավոր արտիստ Միքայել Պողոսյանն անդրադառնում է մի շարք հարցերի. մասնավորապես, թե Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին ընդառաջ ինչ ասելիք պետք է ունենան աշխարհի հայ արվեստագետները, ռեժիսորները։ Նա նաև անդրադառնում է հայ կինոյի ասելիքներին ու արծարծվող բազմաթիվ այլ հարցերի:

-Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցն է առջևում, ի՞նչ ասելիք պետք է ունենան աշխարհին հայ արվեստագետները և ռեժիսորները:

-Սա այն թեման է, այն պատմությունը, որ չի կարող որևէ հայ ընդհանրապես անտարբեր մնալ, դերասանների ձեռքում ի՞նչ կա, պետք է սցենար լինի, առաջարկ և այլն, ավելի շատ խոսքը նախ պետական միտումի մասին է, որ, անպայման, պետք է հասկանան, որ այս թեմայով ոչ միայն այս տարվա հետ կապված, այլ ընդհանրապես այս թեման պետք է վերածվի կինոժապավենի, մեկնաբանությունների: Բայց ավելի լուրջ մեկնաբանության, քան ջարդը, արյունը և այլն: Ավելի ժամանակակից մոտեցում է պետք ունենալ, որը, կարծում եմ, այսօրվա օրով չկա ու եթե այսօրվա օրով ինչ-որ բան արվում է, ապա արվում է ծեծված: Նկատի ունեմ նույն իտալացիների արած ֆիլմը («Արտույտների ագարակը» – Tert.am ), չնայած, իհարկե, արձագանքին, որ ամեն դեպքում, տարածվում է աշխարհով մեկ, մարդիկ նայում են, որ սենց բաներ են պատահել: Բայց մենք արդեն վեր ենք, ինքներս՝ հայերս, պետք է այդ ամենը մեկնաբանենք այլ կերպ:

-Այսինքն՝ նկատի ունեք «էլիտար կինո» ասածի շրջանակներում:

-Ոչ թե էլիտար, այլ մեկնաբանության տեսակետից, որովհետև սա առաջինը հոգեբանական կինոֆիլմ պետք է լինի, քան արյունաշատ… այսինքն՝ ստանդարտներից դուրս պետք է լինի: Ես ինքս փորձում եմ մի 10-15 րոպեանոց ֆիլմի վրա աշխատել ու եթե կարողանամ գումարներ հայթայթել, կնկարահանեմ: Խոսքը մի ֆիլմի մասին է, որը մի քանի ժանրերի խառնուրդ է լինելու, եթե, իհարկե, կարողանամ իրականություն դարձնել: Համենայն դեպս, համարում եմ, որ ամեն մի գիտակից հայ ստեղծագործող պիտի փորձի էդ թեմայի շուրջ արտահայտվի:

- Եթե գրողներից պահանջվում է հենց այս պահին քաղաքացիական հասունություն, ռեժիսորներինն ավելի «երկարատև» է, այսինքն՝ պահանջվում է կինո: Ձեր կարծիքով, ռեժիսորներն էլ մեր երկրի քաղաքացիական անցուդարձին արձագանքո՞ւմ են, թեկուզ անձնական մակարդակով մեր երկրում տեղի ունեցող իրադարձություններին, չեմ ասում՝ ֆիլմ նկարահանել:

- Ո՛չ, չեն արձագանքում, կինոներ են նկարում իրենց անձնական խնդիրների մասին, որոնք չեն կարող դառնալ համամարդկային, էլ չեմ ասում՝ հային հարիր: Նրանք նկարում ենք իրենց կոմպլեքսների մասին, որոնք թափում են հանդիսատեսի վրա: Եվ դա ո՛չ հայի համար է, ո՛չ ընդհանրապես որևէ ազգի ներկայացուցչի, ո՛չ փառատոնի համար: Նկարվում են ֆիլմեր, որոնք երկու-երեք օրից հետո դնում են չգիտեմ ո՞ր դարակի մեջ: Այ, սրա մասին է խոսվում, որ ֆիլմերի ճիշտ ընտրության չկա: Պատասխա՛ն չեն տալիս չկայացած ֆիլմի ռեժիսորներն իրենց արածի համար: Երկու տարի հետո էլի մի հատ տենց անորակ բան նկարում, էլի հնարավորություն են ստանում նկարելու:

-Հայաստանն այսօր դժվարագույն օրեր է ապրում՝ սահմանի այդ վիճակը, ծանր աշխարհաքաղաքական ընտրության առաջ է կանգնած՝ ինչպես 100 տարի առաջ, ամբողջ աշխարհը նույնպես դինամիկ փոխվում է: Ի՞նչ եք կարծում՝ մեր կինոն արձագանքո՞ւմ է այդ խնդրին:

- Այսօր մեր կինոն առաջին հերթին պետք է արձագանքի, պետք է խոսի բարձր ու մեծ բաների մասին, պետք է հանդիսատեսին բարձրացնել: Այսօր առաջին հերթին պետք է խոսել դրական բաների մասին: Մենք այն պետությունը չենք, որ մեզ թույլ տանք և՛ սրա մասին նկարենք, և՛ նրա մասին: Չենք կարող մեզ թույլ տալ «Նիմֆոմանկայի» պես ֆիլմ նկարել: Այսինքն՝ այսօր հեռուստատեսությունը, կինոն պետք է կարողանա այսօրվա ապրող հային ինչ-որ սփոփանք տալ, որովհետև անբարոյական մի անկման մեջ ենք այսօրվա օրով, ժողովուրդը տագնապային վիճակ է ապրում, և պետք է այսօրվա կյանքով ապրենք, հասկանանք, թե հանդիսատեսին ինչ է պետք: Ոչ թե պետք է հանդիսատեսի հետևից գնալ և նրան բավարարել էժանագին կոմեդիաներով կամ սերիալներով, այլ այն կարևոր բաների մասին խոսենք, որ մարդը մի քիչ ավելի պնդանա, հավատն ավելի վերականգնվի: Շատ կարևոր է այսօր այդ ընտրությունը, սցենարը, և դա առաջին հերթին մշակույթի նախարարությունը պետք է հասկանա, գիտակցի:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել