Ես էս Ռուբեն Վարդանյանի արածի իմաստը այդպես էլ չհասկացա: Այսինքն, եթե ինչ-որ բան ես արել Հայաստանի պատմական հուշարձանների համար, ապա քեզ իրավունք ես վերապահում ծաղրել այդ երկրի հուշարձանները: Արա, հո դուք դեբիլ չե՞ք, հուշարձանը փակելս ո՞րն ա: Հո ձեր պապու դախլը չի, հազար ու մի տեղ կա ձեր կորպորատիվ քննարկումների կամ ուտուշ խմուշների համար: Մտածում ես՝ սրանք ինչ-որ բանով պետք ա տարբերվեն պատմական հուշարձանների մոտ խորովածի և օղու շուրջ քեֆ անողներից, բայց չէ, նույն ռաբիզ ու թերուսն են առաջինները դեռ մոտակայքի մարդկանց կհրավիրեն մի կտոր բան ուտելու ու մի բաժակ խմելու: Անկախ նրանից՝ միջազգային դպրոց եք հիմնում, թե զուգարան վերանորոգում, մնում եք թերուս, անճաշակ և հուշարձանապիղծ:

Կից նյութը կարդացեք այստեղ:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել