Որն՞ է ճիշտը, քաղաքավարը, ու մարդկայինը ու վերջապես Հայկականը
Հաճախ, եվ շաաաատ հաճախ, հրավիրում են հարսանիք, թաղում, հոգեճաշ, ընտանեկան հավաքույթների, որ հաճախ հագիստ չեմ զգում հրավերները ընդունելու, սակյան , սակայն միշտ մտածում եմ, ու անհանգստանում, թե արդյոք՞ ես սխալ եմ, անքաղաքավար, ու օտարացած, ու մարդիկ կմտածեն որ մեծամիտ եմ, կամ անզգա....
Ինձ թվում է, բայց վստահ չեմ, որ մեր հայկական ծեսերը, լինի թաղում, լինի հարսանիք...երեվի հին ժամանակներում որ հրավիրում էին ամբողջ գյուղը կամ քաղաքը...հիմա այնքան էլ ճիշտ չի... որով, լինելով շատ անգլերեն, private, զուսպ, ինքս ինձ...դժվարանում եմ չճանաչածս միջավայրում, ձեվացնել որ լրջորեն հոգվով կապնված եմ եղելության հետ, երբ ներկայությունս լոկ ձեվական է, առի քաղաքավարություն, որ մեկի հրավերը չմերժեմ...սակայն վերջում հասկանում եմ որ հարգելով ուրիշի ձեվականին, ինքս ինձ եմ անագում ու նեղվում....
