Impoqrik.am-ը գրում է.

Բղավելը բնավ ցասման կամ երեխային վնասելու ցանկության նշան չէ: Դա ավելի շուտ անօգնականության դրսեւորում է: Ահա թե ինչպես են ձեր բղավոցն ընկալում երեխաները: Բղավող ծնողներն ընկալվում են որպես վտանգավոր  ու անկայուն մարդիկ, ինչից երեխաները վախենում են:

Կրթության առումով բղավելը միանգամայն հակացուցված է: Այն երեխայի մեջ զարգացնում է դեմոնստրատիվ վարքը: Երբ մայրը սկսում է գոռալ, երեխան սկսում է լացել, ոտքերով հարվածել հատակին  եւ  կամակորությունը շարունակել ավելի մոլեռանդորեն: Ծնողների բղավոցից երեխան սովորում է դրսեւորվել անհավասարակշիռ պոռթկումներով եւ սկսում է ինքն օգտագործել այդ ձեւերը:

Իհարկե, դուք հիմա կմտածեք, որ խոսելն ավելի հեշտ է, քան անելը, հատկապես երբ երեխաները երբեմն խելագարության են հասցնում ծնողներին` իրենց իսկ վարքով վտանգելով իրենց կյանքը:  Արդյոք երեխան արժանի է մի լավ գլխին գոռալու, երբ մոտենում է, օրինակ, տաք թավային:

Գոռալու փոխարեն փորձեք վարվել հետեւյալ կերպ`

1. Բանակցեք երեխայի հետ

Եթե փոքրիկը միայն մերժում է (քայլել, ուտել, մանկապարտեզ կամ դպրոց գնալ), ձեզ հասցնում է հիստերիայի, նրան մի բան առաջարկեք, որը չի կարող մերժել: Օրինակ` ասեք` կամ զբոսնիր ինձ հետ, կամ մայրիկը քեզ հետ ոչ մի տեղ չի գա: Եթե տեսնում եք, որ նա արձակում է կոշիկի կապերը, անցեք ձեր գործերին: Թող նա հասկանա, որ խախտում է պայմանավորվածությունը:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել